Escolla de pertenza a un colectivo máis ou menos afín ao que pretendo
definir coma personalidade crítica ou corrente de pensamento diferenciada.
Para esta escolla indagamos
Aplicamos o sentido común e a dor de conciencia tan simple coma nocturna
Esvaecidos atracóns de líderes máis ou menos representativos
Quen non leu a Marx?
Quen non buscou linhas políticas afíns co seu entorno?
Quen non caeu na dicotomía de amores seducidos por guerrillas da
comarca?
Quen non cambiou de bando ao chegar a contradicións internas?
Quen non cambiou a idea que ten de Patria ao longo dun duro proceso
formativo?
Quen non iniciou a súa formación política no bando contrario?
Quen non o fixera, igual comprende menos.
Mais quen o fixo,
Entende.
Quen o fixo indagou tanto que chegou ao que eu defino
“Creación da túa propia corrente de pensamento”
Esta, non ten porque estar representada por un colectivo numeroso.
Unha corrente de pensamento precisa duns poucos para se converter en
movemento.
Un movemento precisa duns poucos máis para chegar a ser represantativo
dunha causa.
E ahí está a chave, a causa.
A causa pode ser máis ou menos revolucionaria, máis ou menos digna, máis
ou menos realista, máis ou menos criticable, máis ou menos boa ou ata pode ser
pésima.
O importante é que ese movemento que comezou sendo un pequeno colectivo
esté seguro e firme do que defende,
Dentro do posible, sen atentar ante os dereitos fundamentais de ninguén,
(sexa animal, mortal ou simplemente abstracto).
Esto ultimo podería dar debate de séculos,
Porque hai causas e causas. Sen ir máis lonxe:
Nai á que lle matan e violan á filla. Esta senhora desexaría acabar co
home (se hai que ponherlle un nome a tal indivíduo), é dicir, a súa causa pode
ser eliminar do mundo, no caso concreto que estamos exemplificando, a ese
“home”.
Ben, cando esa causa é defendida por centos de nais, converteríse nun
movemento xerado por un colectivo de nais que decidiron xuntarse por unha
causa: Rematar cun certo tipo de “machos” que se adican a violar e matar mozas
por pracer, autoestima, enfermidade ou
calquer tipo de trastorno medicado.
É lexítimo un movemento, imos chamarlle combativo, de mulleres cheas de
raiba que maten a homes, (inda que sexan dignos merecedores de tal destino) por
vingar a morte das súas fillas ou companheiras para que estes non reiteren tal
comportamento? Esto podería extrapolarse a todos aqueles que atentasen contra
os dereitos dunha muller.
Ben.
Como dixen, esto da para moito debate, e como sinceramente non sei o que
respostaría ante tal pregunta, inda que me podería inclinar cara unha resposta
máis positiva que negativa, deixarei este tema para outra ocasion.
Pois seguindo co anterior,
se esta causa que defende un colectivo de indivíduos comeza a mudar,
que pasa?
Comeza a haber contradicións internas, que levarán a contradicións
externas. Hai escisións no movemento por desacordos, hai críticas non
constructivas, hai envexas que levan a crear bandos e frustracións ás veces
irreversibles.
Ocurriría o que comunmente chamamos desastre organizativo, xa que
este colectivo para ser un movemento ten que gozar dunha organización máis ou
menos estable.
Un movemento para ser visible ten que estar organizado.
E para estar organizado ten que haber acordos.
Mais cando non hai acordos na evolución do movemento, é porque ante unha
idea hai unha oposición. Esta oposición pode ser dunha persoa contra 100, de 50
contra 50 ou de 30 contra 60. O que se consideraría normal sería, mediante debate
asambleario, chegar a acordos máis ou menos comúns, mais para esto tería que
haber cesións por ambos bandos,
eso sí, sen que a causa mude.
Se a causa é “loitar polos dereitos dos traballadores”, por desacordos
entre os “militantes” non podemos chegar a conclusion de que agora loitamos
polos “dereitos dos traballadores do sector da hostelería” porque son os que
apoiaron ao líder da organización, (inda que non crea moito en líderes,
penso que son precisos, sobre todo en grandes organizacións)
e agora que fan o resto de traballadores?
Pois é simple companheiras,
crean outro movemento para o resto dos traballadores, ata que se repita
o bucle, e así susecivamente para un movemento que aparentemente loita por unha
causa común e podería estar formado por miles de persoas, nacen moitos
movementos que por contradicións internas mal curadas ou dicotomías mal
resoltas, ou mesmo por egos, concluíu en varios movementos moito menos
numerosos e menos eficaces, quedando así a causa danada.
Con isto, pretendo que reflexionemos e extrapolemos esto a moitos máis
ámbitos, a moitas máis causas, a moitas máis loitas.
Pode chegar a ser demasiado simple e pouco titulado este fragmento,
mais como di Chavela, “que la vida es simple y a las cosas simples las
devora el tiempo”
