https://www.instagram.com/tamilalilas/

Nome

Correo electrónico *

Mensaxe *

luns, 28 de decembro de 2015

Estou atrapada nun ego
que aveciña egoísmo
Son unha fouce
sen martelo nin bandeira
carrego dotes de perder o xuízo
nunha relación ilusoria e totalmente pasaxeira.
Dende que apredín a ser valente
esquecín o que eran os límites,
e en consecuencia
xerei o talento
co que apenas tremía.

Obsesioneime coa idea organizada
de latir ao paso dos indixentes.
Quedeime coa vida mundana
e vivo do sangue
co que chorando escreves.

Leite con mel, na lingua
Salgado con auga, na gorxa
Terra nos pés
de ave migratoria
coa independencia
que nos foi roubada.

Que lle vou facer
se me pariu unha mezcla
portuguesa
oriental
e xitana?

Vivo no aire,
son canela en rama.



xoves, 17 de decembro de 2015

Morre de sede por vivir

Remite escenográfico,
rumiante escéptico,
sonora escea dun chaleco de bombeiro no condado
e arde

arde todo o seu ilusorio mundo.

Cabreado,
renega da paixón do cutre asubío obreiro,
pinta pegadas
de esencialidades invisibles,
minte ao amor
e sacude o pelo mollado.

Agardou tanto para vivir...

A brisa,
destapa a súa cegueira.

O norte,
proporciónalle espasmos.

A suavidade,
treme.

E el,
morre de sede por vivir.

sábado, 28 de novembro de 2015

Dádeme alegría para asimilar que erro
Dádeme paz interna
esa que nunca teño
Silvádeme nanas que calmen este temperamento
que roza o autismo
de autoconvencemento.
Dádeme lume a ver si así remata todo
e prendo
dádeme aire
que respireino todo
e xa non teño
Xulgádeme ben,
que o merezo.
Dádeme un bo proxecto de pai,
un calamnte,
un Gin Tonic,
unha situación a criticar
ou simplemente
un beixo.


martes, 24 de novembro de 2015

Choiva latente

Apagou o palpitar da túa boca
doce charol de pantasma roto en choiva
cascuda independente
escudo dun pendente xa perdido
que ilusiorio o abandono do sentimento miserable.

E a auga cae,
cae do ceo,
cae do grifo
cae dos ollos,
cae no corpo,
cae nas mans,
cae na cinza,
cae no chan,
cae no teu tan absurdo palpitar.

Cae neses olliños, latentes.

Meu amor,
mais só cae,
nunca ergue.
mais non demores
que sempre escampa.

Non asustes a cascuda
ela simplemente segue camiñando
para non mollarse.


sábado, 14 de novembro de 2015

Galiza

Na miña estancia en Vilagarcía de Arousa
descubrín a nicotina como adicción veráz.
No meu paso por Vilanova
comprendín o que era o sexo serio,
En Carril, fun fuxitiva por horas,
mais en Barrantes, funo por días.
En Lugo descubrín que me gustaban os nenos.
En Cambre comecei a odiar a Renfe.
En Melón reencontreime coa infancia,
En Vigo lembreime do abismo,
e no Pico Sacro volvín crer na liberdade,
Na Coruña só frecuentei Teixeiro.
Pontevedra foi cidade de paso previo á Lama,
Ferrol é algo que descoñezo.
Compostela tentou rematar en drama,
mais alí vivín o amor, alí fun parte da patria
e a droga deixou pegada en min.

Ourense.
Ourense foi onde nacín e crecín,
onde fun adolescencia e capricho,

e hoxe
e escribo dende aquí,
nun intento desesperado
de halagar Galiza,



xoves, 5 de novembro de 2015

Ti, es coma min

O primeiro ensaio do pupitre foi meloso
O roce do lápiz, da escrita, 
aquela voz chea de calma.
Comparable ao drama sobre o que escribía.
Lembro que o primeiro foi sobre rutina.
Que rubio,
Que lineal e incómodo é lembralo.
Agora,
na escrita,
a voz é raiba, 
xa non hai calma,
mais é fermosa.

Non coma ti.

Ti non es fermosa,
ti estás enferma,
ti es inútil,
ti estás tola,
ti non sabes querer,
ti non sabes esquecer,
ti non serves para nada,
ti só mancas,
ti es merda,
ti es cinismo,
ti es provocación,
ti es o contrario a felíz.

Ti, 
es coma min.


luns, 2 de novembro de 2015

Camiñei cara á igrexa

E camiñei con cravos no sangue
mestres a patraña dun verme sedendo de inxuria
resistía a dura incidencia do ceo gris.
E aplaudín a quen merecía morte
segando memoria e tecendo o camiñar inseguro.
Acicaleime tanto,
que cheguei a ser fermosura idílica.
E camiñei cara a igrexa
onde estaban
as putas e os infieles,
as lesbianas e as orxías
o alcol e a cocaína.
E sen roupa
comecei a recitar poesía.
Gostei tanto da experiencia,
que deixei de camiñar
e comecei a ter vida.



venres, 30 de outubro de 2015

xoves, 29 de outubro de 2015

Son humana

Son un discurso poético sen saliva nin tremores,
Son a merda que non botei por causa da regra,
son o que un irmán provocou,
son o que decidín defender,
son a hipoteca dun planeta xa morto,
son a dor da ansiedade dosificada en abismos de soidade,
por elección,
son un pulmón inflamado e cheo,
son metamorfose indecisa de amores,
son contradicción extremista e radical.
Son adicción do estado.
Son princesa rebelada en tostada de marmelo con queixo.
Son una infeliz que se define forte.
Son muller,
obsesionada en perder o norte.
E fumo,
esperando morrer,
porque ante todo,
son humana.




domingo, 25 de outubro de 2015

"mi país son mis amigos, y eso sí se extraña"

Relato da verba primeira,
verba que nunca te chamou,
chamada en espera de tremenda presa
e con medo
a que o reloxo
pare na soidade.

E estamos soas e rodeadas de xente.
Os cruces nunca se xuntaron para separarse,
o namoramento xa foi criticado,
o galardón é dono do amor condicionado.
E sempre foi así,
mais con amigas.

Contrariamente á miña ideoloxía,
hoxe decidín cal é a miña patria,
tendo presente Galiza,
"mi país son mis amigos,
y eso sí se extraña"

xoves, 22 de outubro de 2015

Todo era mar

No regueiro 
vin ao moucho da insatisfacción transitoria.
Na pedra 
había bágoas verdes cheas de traizón.

Tecendo un nome en cores vivas
sementei amargor.
Mais son tan nova e estou tan viva,
que non quixen tecer,
e comecei a berrar.

A melodía constante e calma,
a auga batendo na pedra,
os ollos mirándome forte, 
sen parpadeo,
sen trémula, 
sen marmelo,
tornaron gris, 
e o nome
esvaeceuse.
Soprouno a area.
O regueiro converteuse en mar,
e o mar, 
berrou liberdade.

Cando me din conta,
xa non había bágoas,
xa non había nome,
xa non había pedra,
todo era mar.



Por favor, non me toquen.

domingo, 18 de outubro de 2015

Só busco acougo no pracer de contalo

Non me frustro.
Déixome guiar 
pola sensación de deixarme ser entre metáforas
de inconexas relacións estándares.
O relicario da xeada noite
xa non é tan significativo para o meu imsomnio,
o importante é o baleiro
e a dúbida do futuro que non hai.
O lamento inconexo de non ser desposada por elección.
A soidade,
que tremendo abismo tan irascible,
amargo
relambido,
de suor polo cansancio de pensalo e construílo.
Soprei amantes e saiume intolerancia,
que absurdo.

Fico soa,
nunha cama de dous.

Antes a cama era menos grande,
e sentíame acompañada.
Vivo coa incertidumbre de atopar 
a confianza no sexo oposto.
Igual acado algo,
igual acado nada.
Mais a tortura,
non é semente de vencer,
é lembranza da patraña 
de quen non tiña nada que perder.
Por raiba,
xa non quero amantes,

só busco acougo 
no pracer de contalo.


martes, 13 de outubro de 2015

En menos de 30 días

En menos de 30 días contabilicei os asubíos indiscretos,
e chegaron a 15.
En menos de 30 días contabilicei os piropos lonxanos,
e foron 7.
En menos de 30 días cheirei tantas miradas obscenas
que xeraron costume na miña mirada.
En menos de 30 días contabilicei os beixos ao aire de desconhecidos,
e chegaron a 5.
En menos de 24 horas fiquei presa da impotencia, cos malditos
que sobrepasaban a mala eduación en días.
En menos de 2 horas fun víctima deste actual e noxento círculo machista moderno.
En menos de 10 segundos tiven a coraxe para contarvos esto,
mentres escoitaba o último asubío dunha moto presa do protagonista piloto.


Desta non quitei o móvil por vergonha,

desta non suspirei mirando a parede,
desta non mirei para o chan chorando a raiba en suspiros,


non escapei,

desta, 
simplemente, 

fartei. 

xoves, 8 de outubro de 2015

Sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.

Fortaleza                                       
Aspereza                                                                           
Sensatez                               
Coraxe                                   
Debilidade
Irascibilidade
Rancor
Tristeza
Delicadeza
Loucura
Cobardía
Medo
Calor
Sorpresa coa chegada da alegría.

E sí, 
sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.

Mais onte biquei medo
polo paso da calor cobarde,
que me absorveu as forzas tornando en debilidade a minha tristeza.
Ao estar tola e ser áspera e delicada,
nunca cumprín as expectativas para ser 
perfecta,
tanto no día como na cama,
mái sí forte.
E desnúdome porque o rancor xa deixou de moverme,
creo,
mais tornou en irascible todo o que temo,
todo o que toco,
todo o que esquezo.
Hoxe, desnúdome pola causa.

E sí,
 sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.



Melancolía

Tanteo o cruce entre opostos
xero enlaces opostos aos iónicos
e esquezo que a realidade segue sendo a mesma.
Teño tantas facetas,
e é tan simple que son humana.

Como carne,
gosto da canela
e o meu zume predilecto é o de laranxa.
No bar, volveu xerarse depresión.

Vin de novo a xente perdida,
vin de novo incertidumbre
e sempre aconsellando a extraños
decateime,
mentres masticaba pasta de cores tensas,
que hoxe,
pese a non choiva
volverei quedar durmida
mirando a inmensidade do ceo pintado.
Este meu ceo non é azul,
enriba ten vida.

Para eso non teño crítica,
e fico, candomenos,
tranquila.

Non sei se é poesía,
mais sei que o que digo
sae desto que chamades,
melancolía.


domingo, 4 de outubro de 2015

Serei o que a minha cona me permita

Se a cotío xustificase que a distancia me debora
non deixaría de ser outra alma en pena pecadora,
pecadora de sentir,
nun país cheo de negocio oculta sentimentos intrínsecos.
Se a diario fixese verbas entranhables a un mundo encantador
sería xulgada por terrorismos,
probablemente polo cinismo do enunciado anterior.
Mais ao non ser nada máis que crítica
nunha canle totalmente sumisa
non sei nin definir,
nin definirme.
Só sei recoñecer que vivo da infelicidade e do drama que xera,
ao meu pesar,
a miña tola desdita de ter tal capacidade.
Talento?
desgraza?
que máis da a orixe,
eu quédome co resultado.
Son,
estou sendo,
fun,
estiven sendo,
e serei,
e seguirei sendo
o que o enredo entre patria e antisistema decida,
serei o absurdo de non ser nada realmente útil,
serei o que deus queira que sexa
e o que a miña cona,
imperfecta e barbuda,
me permita.
Vivo do lume de ser pagana
Vivo da terra que me sostén,
Vivo da estabilidade que non teño
Vivo da forza de querer ser.





xoves, 1 de outubro de 2015

Hoxe vin

Hoxe voltei de novo camiñando,
vin á mamá que leva a monotonía e a ansiedade diaria,
vin ao camioneiro do pan bimbo aparcando e inhalando o último suspiro de camel,
vin aos nenos cos carriños que cargan o saber do estado,
vin tamén a zona vella matutina,
vin os restos de tabaco na porta do bar dos chupitos,
vin as presas do estudantado,
vin a clase obreira queimada,
e tamén a funcionarios na depresión e sumisión da rutina.
Vin de esguello a algún borracho tambaleando,
e ao do mercedes cruzando a esquina,
vin o que non quero ter por futuro,

e o peor,

vin que xa case chegara á oficina,
e seguín camiñando.

luns, 21 de setembro de 2015

Ás veces, convén sonhar

Ás veces dubidamos no que queremos acadar
tentamos xogar a ser rudos e cambiantes nas decisións vitais,
e sorteamos o astuto inxenio que modificamos no día a día para logar tal tarefa.

Ampliamos os puntos de vista,
E con certa formación máis ou menos consistente,
Chegamos a conclusións socialmente correctas,
Ata que nos fartamos,
E se temos sorte de estar concienciadas co feminismo
E de levalo a cabo, 
tentándoo no día a día,
As conclusións tornan propias.
E as socialmente correctas,
van pouco a pouco acadando menos tempo na nosa cabeza preocupada pola infelicidade que xera ás veces o mero feito da consciencia plena cunha mesma.
É duro ser monopolizada e absorvida pola "muller ideal social"
Mais é mais complexo ser muller feminista dentro do sistema
Porque as princesas bonitas e os príncipes valentes que o patriarcado nos inculcou dende cativas seguen estando certamente presentes en nós.
É duro non desprenderse ao 100% do amor romántico co que soñamos ata que comezamos a pensar no que representaban os símbolos 
como,

As bandeiras con estrela
As loitas combativas xustificadas,
As vestimentas diferentes,
O amor libre e o amor propio
A sexualidade sen barreiras
As organizacións que chegan a ser formadas por opresores en vez de por oprimidos
A crítica entre colectivos cos que, en certo modo, sabemos que non teríamos conversas que nos aportasen moito máis que desespero e raiba
...

Chegados aquí formulo a pregunta,
- Quen son eu para crerme superior a ninguén por ter unha formación ideolóxica estable, consciente, totalmente contínua e chea de contradiccións?

Detesto en ocasións ser intolerante cos poderosos,
Detesto en tempos fluídos excederme no amor propio,
Detesto o traballo persoal que require esta tarefa,
E como muller feminista que me considero,
Muller con máis traumas no peto que diñeiro,
Segura dun futuro incerto
Refúxiome na idea de que ás veces,
como alguén dixo nun libro,


Convén sonhar.




venres, 18 de setembro de 2015

Falo do que é mellor non falar

Na ledicia do insensato
Eu voume de troula con esmero de autoconvencemento
Porque inda que antes recurría ao poder de adaptación
Co tempo aprendín a adaptarme ao poder de ser tan inconstante coma o sexo nas noites
Recelo de tempos nos que o capitalismo me dominaba sendo cativa e pouco afortunada no apego
Que nun acto de desespero
Reclamei
Reclamo
Ansío
E detesto
A contradicción, como a paixón
Son o forte de insensatos adictos
Adictos a ser trobadores,
Ou como agora lle din cantautores
Pero eu falo dos que non tenhen dentes
Dos que empregan tickets para fumar e sentir placeres
Do que non ten bocadillo para envolver en albal,
e fúmao.
Non é morbo
Non falo da expansión traumática da foto dun cativo no mar,
Non falo do neohippismo
Non falo de activismo nin tampouco do alcolismo,
Non falo da sede de victimismo
Nin do mal que vai e irá o nacionalismo,
Sería contraproducente o de falar por falar,
O de ver, oír e calar
Falo do que é mellor non falar
Porque se falamos de utopía
Só lembro a Galeano cando di
que so serve para avanzar.

luns, 14 de setembro de 2015

Vinteseis abismos e catro versos desesperados

Case podo considerar o ceo como ponte entre nós,

ponte que tambalea cando me entran os medos,
o medo a min mesma,
o medo a ter medo,
o medo a dar medo,
o medo a entregar o que me queda,
e perdelo,
o terte medo,
ou simplesmente o medo a non ter medo.

Case podo considerar ao sol como un branco papel de incendio,

Un incendio no que o meu corpo doce e salvaxe,
prende,
queima,
funde
e derrete o pouco amor que nos queda.

Case podo rematar no túnel

e facer que de min fuxan os paxaros,
e tamén os ventos,
e que a noite entre con invasión poderosa,
para crear un hipotético suicidio de lamentos,
cravando na miña alma a túa pel velenosa.

Case podería quererte
Case podería tocarte
Case podería non verte
Case podería deixarte.

Nestes vinteseis abismos
dos que fuches dono e senhor,
silvo un arraigo no tempo
no que case me arruina o amor.



xoves, 10 de setembro de 2015

Crédeme cando vos digo que a loita continúa

Caramelo reseso,
cervexa templada,
rumiante constante
vestido de gala.

Raposa infelíz,
trebol dunha folla,
insensata codorníz latente,
fríbolo autostop de la mia signora.

Babeo adormecido,
silencio incómodo do ascensor completo,
asubío do esquecemento,
zapato descosido.

Voz sonora,
voz melosa,
voz celosa,
voz ansiosa.

Sigilo turbio do blablabla dun mariñeiro,
lume fomenta emprego,
gandeiro acompasado co manifesto de rúa,
Sendeiro afrouxa ego.

Culpables con casa,
inocentes na rúa,
crédemede cando vos digo que a loita continúa!

luns, 7 de setembro de 2015

Todo é samba

Dende que a samba é rezo para os desolados
o mundo non para de bailar con moito ritmo
un salero querido e requerido
a tristeza é samba
a alegría é samba
o medo é samba
o choro é samba
nós somos samba meu menino,
nós somos o desgraciado que quedou no mundo,
por sorte.

A lealtade a un sentimento 
o abismo dun futuro inconexo e preocupado
os rostros sen ollada fixa ao escaparate do consumo xa consumado,
o cantar do povo sen unllas coloradas
os beizos da mosca bicando merda,
joder,

tamén é samba!


mércores, 2 de setembro de 2015

El arde enfeitizando insectos

Detrás da marioneta que lle regalei ao meu irmán no seu segundo aniversario,
A parte de parede como a herba,
Teño un chaleco de rebelión contra o “non ao aborto”
Tenho tamén lembranzas
Ata teño despertares detrás dunha ventá onde el enfeitizaba insectos,
Onde movía o relieve con follas secas,
alzando un pezón mentres o outro durmía por causa das sombras e do viño.
El mirábame só cando se derrumbaba,
E derrumbáme tamén.
Sufría,
mais adoraba o seu lamento afeminado e disperso.

Vestía de alcol e sexo,
 Mentres el
bicaba o sol cos seus ollos pechados,
onde a bruma fugaz e eterna do seu sexo se exhibíu noutras mulleres.

El arde enfeitizando insectos,
Mentres eu, sigo prendendo a chama con máscaras.

Sei que mirándoo, realmente sempre estiven soa,

e sinto na boca o regusto da súa carne queimada.

O lobo alado deixou de galopar

Galopaba a lomos do lobo alado con cresta lilás e verde
Agarraba con forza os cornos que chegaban á lúa cada vez que se alzaba nos ceos.
E ela,
sempre mirando fixamente ao infinito,
sorría cos aires dunha gaivota burguesa e chea de melancolías acorde coa idade.

O vento lambía o rostro do falso corcel e o da cativa de máis de trinta décadas reais,
A comunicación entre eles nunca fora verbal.
Eran gas no ar do país dos peixes reptilianos.
Mais de súpeto o caminho dos instrumentos cos que foran chocando
tambaleu
tambalearon os astros, as luces, os medos e as iras,
tambalearon os osos e ata as pequenas sardinhas escuras,
tambaleou o todo,
ata que,

PLAS!

O lobo alado deixou de galopar
e a menina,
xa mutilada,
nunca máis voltou mirar ao infinito do ceo.


domingo, 30 de agosto de 2015

O paxaro, coma o futuro, nunca existiu

Hoxe culminei unha frustración vital entre tantas
Queimei parte dun pasado aterrador
Sorrín de medo e chorei de emoción.
E o paxaro do tempo,
Moi perspicaz el,
Regresou do país dos esperanzados.
E brindei con el pola festa.
Brindamos coas uvas e co pitillo diario,
Recollimos todas as historias que se foron repetindo co paso dos anos e mofámonos da vida.
Mofámonos das marcas que nos teñen dominados,
Mofámonos do microclima que ten o noso país que tanto amamos
Mofámonos da policía local máis que da nacional,
Mofámonos das malas linguas e dos malos amantes cos que fomos batendo,
El mofouse moito da merda de vida que ten un paxaro sen apego
apego do que precisa o humano,
apego das nais cando inda non razonas,
ese apego tan puro e innato que co tempo se vai.
Mofámonos das 1000 e unha noites e dos menos de 99 días que son precisos para contalas.

Mais o mellor da velada foi mofarse de nós mesmas,
Sempre con moito respeito.

A verdade bolboreta,

É que o paxaro, coma o futuro, nunca existiu.

Publicación destacada

Edén, te esperamos en mayo :D

 Embarazo Tami. 30 semanas 29 años y un embarazo