Ás veces dubidamos no
que queremos acadar
tentamos xogar a ser rudos e cambiantes nas
decisións vitais,
e sorteamos o astuto inxenio que modificamos
no día a día para logar tal tarefa.
Ampliamos os puntos de vista,
E con certa formación máis ou menos consistente,
Chegamos a conclusións socialmente
correctas,
Ata que nos fartamos,
E se temos sorte de estar concienciadas co
feminismo
E de levalo a cabo,
tentándoo no día a día,
As conclusións tornan propias.
E as socialmente correctas,
van pouco a pouco
acadando menos tempo na nosa cabeza preocupada pola infelicidade que xera ás
veces o mero feito da consciencia plena cunha mesma.
É duro ser monopolizada e absorvida pola "muller ideal social"
Mais é mais complexo ser muller
feminista dentro do sistema
Porque as princesas bonitas e os príncipes
valentes que o patriarcado nos inculcou dende cativas seguen estando certamente
presentes en nós.
É duro non desprenderse ao 100% do amor
romántico co que soñamos ata que comezamos a pensar no que representaban os
símbolos
como,
As loitas combativas xustificadas,
As vestimentas diferentes,
O amor libre e o amor propio
A sexualidade sen barreiras
As organizacións que chegan a ser formadas
por opresores en vez de por oprimidos
A crítica entre colectivos cos que, en certo
modo, sabemos que non teríamos conversas que nos aportasen moito máis que desespero e raiba
...
Chegados aquí formulo a pregunta,
- Quen son eu para crerme superior a ninguén
por ter unha formación ideolóxica estable, consciente, totalmente contínua e
chea de contradiccións?
Detesto en ocasións ser intolerante cos
poderosos,
Detesto en tempos fluídos excederme no amor
propio,
Detesto o traballo persoal que require esta
tarefa,
E como muller feminista que me considero,
Muller con máis traumas no peto que diñeiro,
Segura dun futuro incerto
Refúxiome na idea de que ás veces,
como alguén dixo nun libro,