Videopoema "O olvido na boca"

As nenas lilas

Fai dous invernos que o frío se me fai menos pesado.

Ese calor húmido que remata doendo,

apenas alcanza a superficie do meñique que teño máis pequeno.

Os sabañóns que inundaban con frecuencia a dermis das mans cativas

xa me saúdan menos,

e inda que os respeto,

nunca me fixeron moito ben.

Gorriños, bufada, manoplas, franela, 

abrigos, botiñas, la, café, canela.

Sempre foron variables constantes nos meus invernos,

e nos nosos.

Fai dous anos que estaba conxelada de incertidume.

Ese frío invernal que me conxelara ate as pestanas.

A néboa era densa 

e perversa.

Hoxe, 

fai menos frío 

e a néboa é menos densa tamén.

As pestanas alongaron ata o ceo 

onde falei cun mestre 

(foi el quen espantou aos sabañóns),

e non, 

non era ese Deus supremo.

Era un paxariño que voaba nun globo lilás,

foi el quen me falou das nenas lilás.

A loita destas nenas era que o inverno cada vez fose menos frío,

que non houbera nenas con sabañóns,

nin tanta roupa tapando caras,

querían facer do inverno

algo máis cálido,

máis fácil

e libre.