Son un soño

Amor meu,

Meu cándido, acalorado e rudo neno.

Son a túa paixón tola e simple.

Son o que idealizaches nada máis tocar o meu ventre espido,

Son o que defines cando soñas a melancolía da tenrura.

Son tanto e nada.

Son a expectativa da túa frustrada e insensata vida.

Son o dúo de anxo e demo que te ronda.

Son a túa mellor obra de arte.

Son mero e eterno capricho debuxado en ondas.

Ondas tan perfectas como a armonía que nos une.

Non somos un,

O feminismo dicta que somos dous seres.

Dúo completo e conectado ao paraíso dos namorados.

Son un soño irreal,

Coma ti menino.

E inda que pareza absurdo,

un día espertarás.

Non é fin, é correo non chegado

Rocei finuras,
biquei maltrato,
atosigamos o inherente a unha relación humana,
segundo o definido por un amplo colectivo moral.
Erramos,
meu amor,
atósigámonos entre o utópico do abstracto final incerto ou condenado.
Máis seguimos,
non por loita,
foi por amor
e valóroo.
Valoro o delito da túa loita que non chegou aos meus xeonllos.
máis mentiría se finsixe arrepentimento.
Seguei posturas
e saíume non quererte.
E non lamento.
Quero demasiado o feito de non querer amar o que non pode ser amado.
Eso son eu.
Panfleto oxidado,
nunca agardes polo comensal que non quere ser convidado.
Non é fin,
é correo non chegado.
Prende lume cando a herba xa non teña amarelo rozando.

Leona

Leona,

Vou lamberte,

Vou alimentarte e malnutrirte por envexa,

Vou querer quererte,

Vou espir a túa moral.

Si é que as xoias coma ti a teñen.

Leona,

Voume desangrar para ti,

Quéreme tanto como un crío quere teta.

Déixame ver nos teus ollos que che fago felíz,

Restrégame que somos caliza entre tanto fento.

Leona,

Quéreme tanto como os soldados queren guerra.

E no final,

saberei que son felíz.