Mentres o corazón da raíña,
que está cheo de rumores roubados na noite
é de pedra,
cobra por lágrima
que molla a súa meixela.
Mais só querendo rir,
polo medo a marchar.
O bico máis doce que lle deron
é o que nunca chegou a probar.
O resto autoxestionamos emocións
no botellón,
no colocón,
no dramón,
no sí,
no non,
e no medo a chorar sen ser con nós.
Polo medo ao que pode deixar de pasar,
ao concluínte do verbal.
O bico máis doce que nos deron
é o que nunca chegamos a probar.
Na individualidade,
a cotío me informo na rede,
co natural e artificial do asunto.
É innecesaria a extrapolación,
a autocompasión,
a conclusión con métrica bonita,
xa que,
o bico máis doce que me deron
é o que nunca cheguei a probar.
