As dúas culleres tremen á vez
mentres a calor consume o que a ti xa te consumiu fai anos,
mentres xogabamos co lume que
xa nos queimou fai máis dun onte.
Todo comeza cun xogo que che
evade cara ao Edén da lúa,
todo comeza sen maldade,
é
rápido,
traizoeiro
e ás veces ata chega a ser mortal.
Non encontraches sosego no
amor,
tampouco na amizade,
a familia era de etiqueta,
simplemente familia por
legalidade,
sen máis.
Quixeches lograr os teus
sonhos,
chegar á universidade, sen decatarte que ao cumprilos,
caiches sen querer ao pozo do
esquecemento,
por cobarde.
Non quixeches volver a
loitar,
pero ti non eras así,
eu conhecín a túa alma
guerreira, a túa alma sonhadora,
coñecín o teu eu transparente.
O de agora é branco e voa.
Cando só bebías por pracer,
cando te divertías sen pos máxicos,
cando iamos pasear até que empezaba a
chover, cando a túa idade remataba en oito, cando me contabas que eras feliz,
aínda que non fose en exceso.
Cando cada triunfo teu era o
sorriso dun pobo enteiro.
Cando eras ti,
ti con alma,
ti vivindo!
Eran bos tempos.
Agora no cárcere dos corazóns
rotos e malferidos estás,
triste, sen peso e sen
personalidade.
Caíches con rodíns,
non
soubeches calcular a distancia entre o absurdo e o real
e cando quixeches decatarte
xa nin sabías que era o que
realmente facías mal.
Só consumías as mentiras
dunha falsa e maltreita felicidade que para ti era como un sonho feito
realidade.
Xa non es a minha outra
pegada,
xa non es como queres.
Es a adicción dun morto en
vida,
es a necesidade da puta
cocaína.
E agora eu tamén me vou como
eses pos que acabarán coa túa existencia.
Adeus.
Eu voume,
pero ti
se podes, regresa.