Mastúrbate!

Mastúrbate 

Unta os pezóns en mel,

saben doces se palpas coa lingua circularmente.

Acaricia o ventre,

o embigo,

fai cine,

fai poesía e pintura coa mente

sen esquecer os pezóns, a mel 

e a lingua recorréndoos circularmente.

Faino no balcón, 

mentres te miran e te miras rindo.

Mastúrbate.

Abandona, 

coida o clítoris como se fose familia

escoita o vento que te roza, 

e sínteo.

Nota ese xogo mollado, 

e disfruta.

Mastúrbate, 

mentres as pernas se abren e se pechan 

e te escoitas xemindo,

berrando pracer,

grito agudo no ar.

Os xeonllos tremen, 

queren contacto.

Mastúrbate,

pecha os ollos,

voz lonxana,

voz propia.

Mastúrbate,

Que o teu murmullo 

sexa un xemido forte.

Poema para un(ha) tolo(a)

Perdida na noción de tempo

Cando xa nin os segundos contan,

E as horas auséntanse da súa memoria

e do seu propio tempo.

Un lugar infinito

e con comezo incerto.

Espexismos con pés,

que apenas camiñan  cara lembranzas

impregnadas  de vermes e de esquecementos.

Xigantes de papel por vencer

en diminutas loitas de voces internas

que batallan no cerebro.

Escoitamos:

Os disparos das carcaxadas

Delirios de tolos

Onde a morte simplemente non existe,

morreu antes de coñecerse.

Choramos o inxusto

sen facer mudo o medo

E berramos polo xusto,

facendo que os medos nin sobrevivan.

Corpos que inda sintan,

sen doer.

E a vida vívese,

simplemente por vivirse.

Pensaba que me ía revolver, 

e revolvinme.

Malquerida,

malqueridas.

Vive aquí, agora.

Experimenta o real.

Observa o obvio.

Abandona pensamentos innecesarios.

Entrégate á dor como ao pracer.

Sé o espello que reflicte,

e resoa de contínuo.

Porque nos asustan,

e identidade e medo van sempre da man.

Se somos erros, é porque o sistema está cheo de erros maravillosos.

Precisamos construír o dereito a sentir medo.

Somos valentes,

cando nos damos o permiso a sentir medo.

Xogámonos a vida

cada vez que nos vemos reflexadas:

1. Quen cremos que somos

2. Quen cremos que debemos ser

É a proba do espello.

Se coidamos e gardamos ao medo,

que ninguén se sorprenda cando o domine todo.

Algunha vez te abandoches a ti mesma?

Algunha vez te perdoaches?

Cando fale a voz do látigo,

pluraliza,

inda que é saída fácil.

Ás veces pensarás tan rápido que as palabras marcharán sen saber como.

Todo o contrario a expoñerse en soidade.

Nós.

Mulleres, homes.

Nenas, nenos.

Transexuais

Cisxénero

Bisexuais

Homosexuais

Asexuais

Pansexuais

Heteros

-Persoas-

Unha representación sen público

é unha imaxe gastada

que inda non quitou a tristeza de enriba.

Ama(o)(a)(os)(as)(te)(me)

Non se pode prexulgar algo que non existe,

son xeitos de apelar ao medo.

O medo fala do desexo,

e hai desexos que non queremos ver.

Non recoñecerme é un dos meus maiores medos,

medo a non ser.

"Y cómo aprender a ser valientes?

Bucear y respirar entre dolores y miedos.

Volar dolores

Rapelar miedos.

Abandonar el pozo y el torreón.

Encontrarnos en la soledad.

Reconocernos en la compañía.

Vivir en el laberinto

y sonreír"

Ser río

Desnudeime

Entre esas peles soleadas e incentivadas por desordes

Químicas e físicas

Sentín ao vento guía,

tranquilo,

e tranquiliceime

Coma se fose un río

O río con vida

do que falan os que levan a meditación nas veas

Sumerxida en sangue limpa

e máis lilás que vermella

Trepei pola rede

A rede intacta

do que me liberaba

e por un intre

pechei os ollos

e fun ese río.

EGO

Se cuantificásemos o dominio do EGO nun corpo

equipararía o dominio da auga no mesmo

de xeito intransixente co órgano motor

reinventaría o sistema sanguíneo por medrar e crear imperio.

E nós,

tan conscientes e permisivos

mercaríamos un novo tórax para favorecer o cambio.

O mundo xira tanto como a cabeza

E o sentido é inexplorable e vanal

ata que algo falla

sen encaixar no novo corpo

Que, pouco a moito

fomos estropeando e matando.

Extrapolable á industrialización na nosa pel.

A estupidez humana

quero pensar que sí ten límites,

é cousa do humano

escollelos e aplicalos.

Ese cheiro que arrecende a mistos
é como aquel serxei de meu pai gardado no armario de enriba da cama.
Pensar que aquel xersei, de marca, era de meu pai...

Xa non sei nin si me lembro ben de como ri
pero,
ás veces penso nos sons das risas alleas
e procuro similitudes.
Hai as que amosan falsas alegrías
as que choran rindo
as que dormen rindo ou respiran forte
as malas risas cheas de lume
ou as profundas, as sentidas,
as reais,
esas que babean ás veces
e serven.

Meu pai ría forte
e non era moi varonil cando ría,
pero eu gostaba
cando era conmigo.

O xersei é beige,
con cuello en pico.
É un xersei hipster,
ou case hippie se o investigas profundo.
E eu,
nunca o movín dese armario,
penso que ahí estará seguro para ambos.

Non é bo que explore.

A lúa xa explora,
hoxe sobre todo.
Igual a vemos os dous,
e sorrimos xuntas,
babeando as bágoas que nos uniron
nas amargas despedidas.

Taparnos, para estar menos vacías

É o corazón

Que marchita

Porque esta sociedade nos está marchitando

con tanta suor esvarada en van

con tanto fillo mal parido e non querido

con tanta falta de estado de benestar prometido

cun feixe de solapas como remendo

coas nais matadas e os país ausentes

con tanto fío para tantas poucas agullas

que fai tempo se perderon

pérdidas sabidas e queridas

e outras roubadas.

Porque o riso xa se sobrevalora tanto como o diñeiro

E as gañas se desvotan no comezo dun luns calquera.

Os beizos québranse pola sede máis que polo frío

E xa van moitas bágoas sen sentido

De tanta xente,

como raiba e medos

O medo á loita

O medo á queixa

O medo a non saber saber o preciso

No momento cómplice de tantas caricias

Bos tempos en malas etapas

Que nos destrúen tanto por dentro

Escapatorias dignas de estudo e entendimento

Sutiles maniobras de trapecista en paro

Estamos parados

Ante un desastre

E seguiremos camiñando

Porque non só hai luns calqueras

Hai lúas cheas

Que dignifican o desastre.

A formación como meta de autocoñecernos

E salvarnos dun abismo fondo e cada vez máis constante.

Consolamos en mentiras manipulables

E decidimos taparnos

Para estar menos vacías.