https://www.instagram.com/tamilalilas/

Nome

Correo electrónico *

Mensaxe *

venres, 16 de decembro de 2016

A calada emocional

A calada foi rompendo
E eu quería rompela
que se fose tan rápido como os nosos dereitos
e souben guiala
aspireille enerxía, forza e tempo
fun un cúmulo de noxentas maniobras egoístas
que a levaron ao meu ámbito
cuase depresivo e constante
só cunha mera inhalación de estructuras similares
e entre esa calada de vida
fóiseme un pouco de desapego social
e xa é moito o inspirado.
Fúmovos como vos me fumades.
Personificacións abnegadas a valores.
Lindezas cruentas de nocivas charlas sin sentido.
Atrapeime co fume da vida que foi instantánea nese momento
Neste momento, tamén instante
Escribilo faino máis dinámico
Fálovos da dinámica do afecto
As emocións construídas socialmente
e cheas de descontento.

Esas que son fume.

domingo, 20 de novembro de 2016

Videopoema "O olvido na boca"


As nenas lilas


Fai dous invernos que o frío se me fai menos pesado.
Ese calor húmido que remata doendo,
apenas alcanza a superficie do meñique que teño máis pequeno.
Os sabañóns que inundaban con frecuencia a dermis das mans cativas
xa me saúdan menos,
e inda que os respeto,
nunca me fixeron moito ben.
Gorriños, bufada, manoplas, franela, 
abrigos, botiñas, la, café, canela.
Sempre foron variables constantes nos meus invernos,
e nos nosos.
Fai dous anos que estaba conxelada de incertidume.
Ese frío invernal que me conxelara ate as pestanas.
A néboa era densa 
e perversa.

Hoxe, 
fai menos frío 
e a néboa é menos densa tamén.
As pestanas alongaron ata o ceo 
onde falei cun mestre 
(foi el quen espantou aos sabañóns),
e non, 
non era ese Deus supremo.
Era un paxariño que voaba nun globo lilás,

foi el quen me falou das nenas lilás.
A loita destas nenas era que o inverno cada vez fose menos frío,
que non houbera nenas con sabañóns,
nin tanta roupa tapando caras,
querían facer do inverno
algo máis cálido,
máis fácil
e libre.

xoves, 13 de outubro de 2016

Unha burbulla chea de sarcasmo

Había un continente
e unha burbulla chea de sarcasmo.

Ruborizada e con liñas de cores,
 bailaba.
Cando a man abanea,
 ela xera cumbia
e estampa ao merlo
atraendo a nenas sen saia.
Vixía paraísos fiscais de bolas púrpura
con xemelgos cheos de fume,
e nunha cesta transporta soños proxecto.
Coa cara leva ideas que non calan as súas rarezas
e pinta cousas,
cousas do fondo do sinsentido que ama,
porque a burbulla ama.
e soñando crea,
e pensando erra,
porque cando cae
é por medo.
Amor ou medo?
non hai máis.
Manipula o corazón da vida plena,
sendo un xeito sutil
de equilibrar a balanza.

Había un continente,
con moitas burbullas cheas de sarcasmo,
que foron rompendo.



mércores, 31 de agosto de 2016

O olvido na boca

(Achegas dunha mañá
entre soños e abrazos fantasma
no lugar que nunca debeu ser.)

Ves agora,
saboreando os meus párpados en cada beixo
e sen rendirte,
acortaches as estacións da nosa viaxe.
É a túa historia que renace,
a túa marcha que se resiste a chans resbaladizos
e sabes como aferrarte 
a eses lazos dourados do sol que te convenceu da súa beleza,
o mesmo que che conta historias dun cristal prismático 
cortado por ti.
Encontrámonos para sabernos
nun enterro de bolboretas,
nunha chama de vagalumes,
nunha pintura de xirasois extraviados,
para seguir,
despois desto,
despois de todo.
É a túa historia,
agora miña,
e xa nosa.
Somos a historia de alguén,
o recordo de alguén,
o olvido na boca.

sábado, 30 de xullo de 2016

E todo serán sumas

E todo serán sumas
Con omisión de restas
E caerán os mitos
Que nos inculcaron de nenas
Apoloxía ao terrorismo
Liberdade auria
E desconexión ante calquer prexuízo
O tabaco orgánico
E a flor astral
Temores libres de conquista colonial
Tensións ante fatigas nobres
Cúmulos de conversas plenas
O vanal restado
O amor sumado e consumado ante doenzas
Medicinas sen cápsulas
Nais con tetas libres nas rúas
Tremores nas nádegas deconstruídas
Fora eus
Sempre nós
Sempre xuntas
Inversións que axuden a loitar
Para construír
O que non quere ser xa un ideal
Senon un xeito de librepensar
De crear
De crearnos
Ceibes
Ser pensante
Ser valente
Seres unidos polo simple
Polo necesario
Para querernos e comezar a valorarnos
O simple das verbas
É un berro desesperado.

Se me despido 
é por gratitude ante a beleza do extraño.
E todo debería ser beleza.
E todas.



xoves, 28 de xullo de 2016

O mellor psicotrópico que vivín,
tambaleaba frente a auga da mellor praia primeriza
drogas de hippie felíz
e baratos infartos de sorrisos forzados.


Xa vin ao meu corazón,
e sigue ben,
segue a latir.

O mellor cheiro que papei
nunca fuches ti.

Que alivio hoxe,
que bocanada de aire libre.

martes, 28 de xuño de 2016

No claro e fumigante desterro
nunca fuches ti quen foi collerme
porque aparte de se me romperen as unllas todas
crispábanme os nervios
e as peles malas dos beizos
enbranquecían co avance do sol.

O reloxo estaba mal pintado
naquela boneca de porcelana
cual neno mal alimentado.

Cousas da crisis primermundana.

Abismos plurilingües e distintos.

E o baile na foliada
significaba
diversidade
vida
alegría
tranquilidade literaria e divina comedia.

Sempre recitamos
para nós
sendo nós
a totalidade dun sentimento alegre.

xoves, 16 de xuño de 2016

Imos ver xuntos onde nace o sol

Tenro beizo dunha rosa
sexo volcánico do mundo
disciplina do desexo.
Xurei días,
coma en tempos.
Loitando encarnizadamente para ser fornicada
ese lume que é amor
esa necesidade de amar
coma un burato que chora na alma
esa droga que nos mata,
e conxelou o meu sangue.

Foi ahí cando a lingua se me pegaba na boca,
non podía falar,
por lamberte.
Palabra obscena, babosa, estridente, risoña
Comecei a balbucear como puiden
tachada de maltratadora
manipuladora, traidora, inestable, cruel, (femi)nazi, agresiva e enferma.
Tentando resposta,
xa non souben conterme.
O teu tambor de guerra xa non soará máis alto que o meu alento!
Nunca fun pura, nin quero.

Botáronlle sal a infancias de limón,
e esqueceron,
sen reparar na miña forma exponencial de experimentar.
Mais calma,
non temamos ao que xa estoupou,
temamos ao que inda non.

Confésoo,
non quero ser a cativa que medrou e tivo que escapar para marchar.
A que nunca máis vivirá viaxar,
pola merda que só ten para retornar.
Non quero non ter casa á que voltar
nin beixo contaxioso que non dar.

Terei o gusto de desangrar a historia en silencio.

Pensa,
algunha vez bailamos agarradiños rumba?
collidos da man ou do revés espidos?
Inda que a suciedade xa o cubra todo,
xa voltou a primavera
e calquera diría que rematou a guerra.

Treme ese sorriso comigo
alza os xemelgos
apreta ese meu cu de sonoro muchacho
que la casa cruja y yo contigo
e dende o pulmón ben cheo
ata estómago oprimido
presume,
que hoxe é festa!
e eu,
estou aquí.
Logo falarán os meus osos na terra,
para dar vida a un incendio
que prendeu coa arte na herba.

Imos ver xuntos onde nace o sol.

luns, 6 de xuño de 2016

Tsunami de pedras
construíndo.

Medrar con cinturón de seguridade
non prevén dos desastres.

Bordar caricias
coa burocracia dos asuntos.

Límites abatidos por sonatas.

Descorcha o champagne
e busquemos a resaca que nos una disfrazados.
Volve ao silencio das revoltosas.

Co sombreiro de bombeiro
eu tecín o sin sentido
do teu cheiro
cósmico e impredecible,
tal cual o do estornudo
que sospeito ao verte
é tremendo
así tócote de arriba abaixo
perdendo o medo.

Tentada
por un enlace inventado
de miradas lascivas,
marcho.

xoves, 2 de xuño de 2016

E cando todo torna involución
e sentes o que non sabes inxectar no xemido dos corazóns
e vibras
coa cultura alleia
co palpitar do indescriptible
co efémero
da frauta,
que soaba tanto mentres medrabas.
Ela sempre defendeu a túa ira,
alabou o teu talento
parabenizou eses notables de instituto
e ti,
só berraches
incomprendida
desterrada
adolescente
mentireira
ti nunca soubeches acariciar as mostras de afecto
e escapabas sendo intelixente
desgraciada,
e que ben se che daba
joder
esa falta de atención aos dezaséis,
que bonita forma de reclamar afecto.
Que saturante o feito de non poder loitar
contra esa parte de ti mesma que só busca
buscaba
buscará
eternamente
a aprobación
dun invisibel
que non é máis
que o teu berro interno
que te odia tanto
como ti odiaches
esa lingua
que che fixo forte.

Epa,
quiérete como el pez quiere al agua
quiérete como la luna quiere al miedo
como el sastre a la cosida
que se descose contigo.

Eu, hoxe,
reclamo comuna de abrazos.

e mañá,
comuna de beixos.

Porque non é vital a escrita dun verso
é vital
a escrita dun beixo.



domingo, 29 de maio de 2016

"Serei o que todos busquen cando xa non poidamos amar”

Nunca soubemos perder os medos
por iso os debuxamos na pel,
Tampouco soubemos estar sós
por iso nos temos a nós mesmas.
Eu sei que a violencia non está xustificada,
e que non hai amigas nin amores eternos,
salvo si é polos teus beizos turquesa.
Todos somos medio lúas,
hai unha metade que non se ve tan bonita.
E ás veces,
inténtannos roubar tanto,
que nos pechamos en nós mesmas
e tiramos ás chaves ao mar do lado inverso.
Somos desorde,
desastre,
caos,
e logo,
somos nós.
Á merda co frío,
eu só quero xente de pés quentes.
Ás veces lemos tanto que deixamos de falar,
outras,
de tanto falar deixamos de ler.

Agora que está escuro,
Quitei a máscara dos domingos,
este é o mellor xeito no que defino arte.
Oxalá caese todo tan fácil 
como cae a pintura da cara que chora
para así asumir o precipicio,
e caer.
“Serei o que todos busquen
cando xa non poidamos amar”
Ao fin e ao cabo é como esnifar acuarela,
afogas,
e co sufrimento, canto maior a espera,

mais nos enamora.


Publicación destacada

Edén, te esperamos en mayo :D

 Embarazo Tami. 30 semanas 29 años y un embarazo