E cando todo torna involución
e sentes o que non sabes inxectar no xemido dos corazóns
e vibras
coa cultura alleia
co palpitar do indescriptible
co efémero
da frauta,
que soaba tanto mentres medrabas.
Ela sempre defendeu a túa ira,
alabou o teu talento
parabenizou eses notables de instituto
e ti,
só berraches
incomprendida
desterrada
adolescente
mentireira
ti nunca soubeches acariciar as mostras de afecto
e escapabas sendo intelixente
desgraciada,
e que ben se che daba
joder
esa falta de atención aos dezaséis,
que bonita forma de reclamar afecto.
Que saturante o feito de non poder loitar
contra esa parte de ti mesma que só busca
buscaba
buscará
eternamente
a aprobación
dun invisibel
que non é máis
que o teu berro interno
que te odia tanto
como ti odiaches
esa lingua
que che fixo forte.

Epa,
quiérete como el pez quiere al agua
quiérete como la luna quiere al miedo
como el sastre a la cosida
que se descose contigo.

Eu, hoxe,
reclamo comuna de abrazos.

e mañá,
comuna de beixos.

Porque non é vital a escrita dun verso
é vital
a escrita dun beixo.