Ás veces, convén sonhar

Ás veces dubidamos no que queremos acadar

tentamos xogar a ser rudos e cambiantes nas decisións vitais,

e sorteamos o astuto inxenio que modificamos no día a día para logar tal tarefa.

Ampliamos os puntos de vista,

E con certa formación máis ou menos consistente,

Chegamos a conclusións socialmente correctas,

Ata que nos fartamos,

E se temos sorte de estar concienciadas co feminismo

E de levalo a cabo, 
tentándoo no día a día,

As conclusións tornan propias.

E as socialmente correctas,

van pouco a pouco acadando menos tempo na nosa cabeza preocupada pola infelicidade que xera ás veces o mero feito da consciencia plena cunha mesma.

É duro ser monopolizada e absorvida pola "muller ideal social"

Mais é mais complexo ser muller feminista dentro do sistema

Porque as princesas bonitas e os príncipes valentes que o patriarcado nos inculcou dende cativas seguen estando certamente presentes en nós.

É duro non desprenderse ao 100% do amor romántico co que soñamos ata que comezamos a pensar no que representaban os símbolos 

como,

As bandeiras con estrela

As loitas combativas xustificadas,

As vestimentas diferentes,

O amor libre e o amor propio

A sexualidade sen barreiras

As organizacións que chegan a ser formadas por opresores en vez de por oprimidos

A crítica entre colectivos cos que, en certo modo, sabemos que non teríamos conversas que nos aportasen moito máis que desespero e raiba

...

Chegados aquí formulo a pregunta,

- Quen son eu para crerme superior a ninguén por ter unha formación ideolóxica estable, consciente, totalmente contínua e chea de contradiccións?

Detesto en ocasións ser intolerante cos poderosos,

Detesto en tempos fluídos excederme no amor propio,

Detesto o traballo persoal que require esta tarefa,

E como muller feminista que me considero,

Muller con máis traumas no peto que diñeiro,

Segura dun futuro incerto

Refúxiome na idea de que ás veces,

como alguén dixo nun libro,

Convén sonhar.