Onte saín,
mais hoxe chego.
Onte cobrei,
mais hoxe pago.
Onte pensei
mais hoxe fago.
Onte vinte
mais hoxe mírote.
Onte calei,
mais hoxe digo.

Hoxe direivos que todo ten máis sentido
cando da man dereita a agulla se crava no peito
cando a dor dos incestos non pesa
ahí,
no profundo do sinsentido
está o que cada quen sorprende nos soños
o que vivindo se escapa ao ouvido
que se non escoita
non opina co esmero dos peixes que ondean flores

Se baixamos máis,
afogamos entre cunchas semipermeables.

Se subimos,
o único malo que pode que pase
é que respiremos aire mollado,
sen cunchas,
sen flores,
só aire.

Antes de que nos coman eles

Enterrando crueis talentosos infartos mentais
de señoritas sen formación
cacareaba unha galiña
que por temeraria,
puxo dous ovos xuntos
sen plantearse se eran xemelgos
ou mellizos.
Voltando ao enterro,
tamén desbotamos aos iñorantes
sabiondos de xeralidades obtusas
vítimas de modas ata nas lentes
obesos de lendas urbanas e mitos infelices
con sorrisos podres de perfección insá
e enterrámolos.

Amansamos a terra coas bágoas.
Lamentable pérdida.

E alí,
na escea do crime,
bebimos e comimos
antes de que nos comeran eles.

A nena,
esa que saltaba cadrados na terra,
non chorou,
non xemíu,
non preguntou que pasaba.

A nena,
esa que saltaba os cadrados na terra,
estaba xogando,
só estaba xogando a estar viva.

No enterro,
había xente,
na xente,
había medo,
o medo foméntao un sistema,
un sistema do que formamos parte,
uns,
e outros.


Mentres esa nena xogue,
nos comeremos e beberemos,
antes de que nos coman eles.