Busca intrínseca dun mesmo

"Moitas veces perder o equilibrio por amor é parte de vivir unha vida con equilibrio. Ao final cheguei a crer en algo que eu chamo a física da busca, unha forza da natureza que se rexe por leis tan reais como a lei da gravidade. A regra da física da busca vén a dicir algo así: se tes o valor de deixar atrás todo o que te protexa e te console, o cal pode ser dende a túa casa ata vellos rancores e embarcarte nunha viaxe na busca da verdade, xa sexa interior ou exterior, e se estás disposto a que todo o que che pase nesa viaxe te ilumine e a que todo o que te encontres polo caminho che ensine algo e se estás preparado sobre todo a afrontar e a perdoar algunhas das realidades moi duras de ti mesma, entón a verdade non che será negada. 

Non podo evitar crer niso despois do que vivín"

(Extraído dun bo filme)

A beleza é a túa cabeza

Se me esforzo a aparentar entre virilidades espantosas,

Podo acadar certo clamor piropeado por decenas

Se non o fago,

O clamor pode tornar en melodía tan transparente como ridícula ante canles televisivas.

Escollendo a altura da saia que decidín levar pola condición sexual dominante,

Tamén hai desconcertos criticables por obreiros e por celestiales.

A altura da saia,

Pecadores sen escrúpulo ante a raíña que vos pare,

Non precisa de opinión machichula nin feminazi,

Para non crear un abanico de tremendo descontento,

Queixarse é tan criticable coma roubar cando un ten fame.

Máis o trapo que me tapa do frío,

Dame igual o tipo de argumento que a casta decida,

Eso,

Non é legalmente criticable.

Nin motivo de xustificación para un mal que corroa o fígado de calquera indesexábel.

Perseverancia atemporal e sen doutorado

Utopía irrealizable ante mentalidades inhorantes

Transparencias de librillo católico, máis de profana idea

Ante esta cruel barbarie que só remata cando comeza a pelea

Ante esto,

A beleza non está na saia,

A beleza non está nas unllas mellor decoradas,

A beleza non vai nin de tacón nin de cara pintada,

A beleza é simple,

A beleza é a túa cabeza.

Premer e soltar.

Cando é un verbo antagónico ao real

Esqueces a panorámica vista polo desconcerto ao desconhecido

Ao meramente ilegal na túa cabeza educada

Sístole e diástole.

Adiante e atrás.

Dereita e esquerda.

Premer e soltar.

Mecánica estatística enraizada dende o chupete ao panhal maior.

É dictatorial o erro do que profana tal legalidade.

É tremendo.

E choverán vagalumes dourados

Dooroso, pero tenro,

Gostoso e bonito, moi bonito,

Como a túa mirada de lince,

De lince cohibido por amor.

Ou por capricho.

Pero sempre de dous.

Preocúpame ata a alimentación do actor en cuestión.

E viceversa.

Xa nomeei que a infelicidade dos tempos que corren é perfecta.

Valor.

Dor.

Apetito de acción e morbo.

É a chave aos sonhos de profetas antigos.

Temíame un mundo sen abrigos nin gravatas de cores turquesa,

Sen orballo, sen percheiros nin prátanos de amorodo.

Con doces de bálsamo transparente na túa cabeza de píldora ausente,

De actor bizarro e maltratado pola sementeira do mes de novembro.

Interpretaron a escena do final da obra máis romántica do mundo,

Pero choraron os que viron a escena pouco máis dun segundo.

Sandaron os orfos de corazón rebelde,

Pero co tempo morreron.

Non precisaban cura, necesitaban a morte.

E choverá a mares nena, e choverán vagalumes dourados.

Ata que despois da tempestade, como sempre, recorda que chega a calma.