Remite escenográfico,
rumiante escéptico,
sonora escea dun chaleco de bombeiro no condado
e arde
arde todo o seu ilusorio mundo.
Cabreado,
renega da paixón do cutre asubío obreiro,
pinta pegadas
de esencialidades invisibles,
minte ao amor
e sacude o pelo mollado.
Agardou tanto para vivir...
A brisa,
destapa a súa cegueira.
O norte,
proporciónalle espasmos.
A suavidade,
treme.
E el,
morre de sede por vivir.
xoves, 17 de decembro de 2015
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
-
Non me frustro. Déixome guiar pola sensación de deixarme ser entre metáforas de inconexas relacións estándares. O relicario da xeada...
-
Podía ser una maraña más era un domingo largo y ondulado para calibrar colores se le caían despacio las cascaritas de sal resbalaba con su m...
