TREMENDA MULLER 2020

 

Es un circo a la intemperie,

un lugar lleno de pajaritos muertos, 

por la velocidad de la luz.

Atrapa con plantas y pastillas 

y te hace retorcerte hasta convertirte en garza.

Es un circo que se mueve,

la curiosidad lo lleva de idilio en idilio

y jamás sabrás si hay un lugar secreto por el que puedas quedarte.

No va de putas ni santas,

no genera vicio ni dependencia.

Crece con la estaca que planta y vive en cada gramo de suerte.

Me llamaron para ser trapecista,

pero yo no manejaba bien las cuerdas.

No sirvo para marioneta, 

ni sé dibujar trapecios.

Es un circo inclusivo, 

feminista,

anarquista,

socialista,

optimista,

ista, ista, ista...

Es un circo.

Cuando oí hablar de este sitio, 

perdí la esperanza en toda solución aparente con el mundo terrenal.

Blasfemo y vivo por el circo!

Ya no sé ni donde puedo inscribirme para la oferta de empleo de trapecista.

Quiero ser una marioneta bailando en un trapecio,

acostarme con las flores

y recorrer la intemperie que este dibuja en el mundo.

En el SEPE no aparece esta oferta de empleo,

pero mamá,

yo quiero ser artista.

No vi la puerta de entrada al empezar,

pero tampoco encuentro salida.

...

Así terminó todo, second round

 El mayor desasosiego lo sentí hurgando en mis bragas

más adentro de las mismas pieles

más cautivo que el mismo capital 

el de nuestra propia mente.

 

Hay cierto grado de malquerer en el dinero

en el olor

y en el pálpito que te dice;

 

corre!

 

Pero,

tardas en correr,

en correrte, no tanto.

 

Así terminó todo.

Con un drástico empeño en autodestruirme.

 

Y el tiempo pasaba

y yo tan lejos de llegar a completar mi lógica de la incertidumbre.

La locura,

yo sé que me conoció en plena pandemia,

la no maternidad también,

y la música de Bach, 

vaya música,

me rompió un poquito más las ondas cerebrales,

que pena de restricciónes en el arte…

 

Hay que matarlxs a todxs!

 

Me cambié de piso otra vez.

 

No sirvió para nada más que para romperme la espalda.

Mudarse es un chollo para esta purga 

que ya va por la segunda temporada.

Esto es una purga,

y ya está.

Háganme caso pequeñxs rebeldes.

 

Bélgica, Italia?

Cual eliges?

 

Lo único que se, 

es, 

que esta vez, 

por fin,

no te elijo a ti,

no vaya a ser que vuelva a romperme la espalda,

y Bach,

no pueda venir a salvarme de esta jodida distopía de mierda.

 

Ya falta poco,

las pastillas de colores están llegando,

Porque las ayudas,

no.

 

Un chascarrido metódico adoecíame as pernas

o ventre deixaba de ser plano 

e invertía o crecemento segundo o día

algoritmos para paliar doenzas,

métodos para acadar rutinas,

ocupacións, para esquecer as dores,

repouso, 

para volver a ser infinita...

Os beizos secaban,

a cabeza choraba a indecisión,

as lápidas movíanse para procurar os lamentos,

unha variable estaba a piques de variar moito aquela idea.

TIC TAC, 

TIC TAC.

O tempo xestionou e buscou un bonito lugar

-Esa estrela é para ti,

a luz tamén será para ti,

inda que xa non palpites.

O ventre deixaba de ser plano,

os ollos deixaban de mollar ideas

e  o reloxo deixaba de soar.

Houbo un día no que decidín medrar en vertical,

mais xa haberá máis nos que non se perdan as costumes.

- Ola mamá, esta semana foi un caos

- Adeus mamá, aquela semana foi moi caótica.

- Mais todo ben cativa?

- Xa non hai sangue correndo, todo ben, pero teño moita fame.

Unha destas noites vereite na vía láctea,

hoxe, precisamos beber unhas cantas cervexas.

O estado

actual

segue sendo 

o de alarma.

TIC, TAC.

TI C, TA C. .

T I C , T A C ...

O mellor escenario da ría

eran os saltos das mortas, e dos peixes.

O mellor suspiro das aldeas,

eran o último soplo dos suicidios e as mortes por obesidade mórbida.

O mellor teclado de artista,

era o que estaba feito de cartílagos e osos de animais.

O mellor, non sempre é o que está por vir.

Tiven cóxegas

Tiven cóxegas

cando pensei en tanto luto

de tantas miradas que non pousaban firmes.

Tiven medo cando vin que todo voltaba a poñerse feo

Tremín un bocado porque o tempo pasaba rápido

e tentei disimular tanto rebumbio de traxicomedia para sortear o momento,

polo que dirán

...

Cando traguei o aire todo

e morrín coa dor do ventre

Voltei esquecer as balas

e mirei ao corazón,

a escoitar o palpitar

ese,

que ao longo do día,

se escoita menos do que se fala

A pena do corazón ninguén a escoita

a alegría só se maldisfruta

Entendédeme ben,

non todas temos un arte especial para amar

Está a vida como para saber amar,

sabemos crear parodias de amor

para poder capitalizalo todo,

porque morrer no intento de non facelo xa non parece valente.

As bacterias do ambiente saíron tamén do noso corpo

para atacar forte

ahí,

onde nos doe a todas,

e así recuperar o control.

Que dinámicas xerou a vida,

co simple que parecía avanzar

e damos voltas todo o tempo sobre o noso eixo

voltando ao punto inicial constantemente,

voltando a nós mesmas.

Con maleta,

con zapatillas fortes para coller ritmo

con arte pandémica

e coa boca chea

para que o camiño non acelere demasiado

e ninguén sufra.

O conto colorado que nos contaban,

xa non existe,

nunca pasou

pero a ficción sí,

e estamos vivindo moita ficción últimamente.

Péchase a porta,

VOX entra no goberno.

CONTINUARA...

 Aspiramos cogumelos cheos de bacterias pobres

templamos o xantar do rei, para que non ardesen xuntas

permitimos berces de cristal para os copos de neve

e manchamos todo o ventre do veleno das meigas

Antepúxosenos o demo varias veces na camiñada

mais non falaba

nin escoitaba como nos tremían os dentes

El ou ela,

non tiña dentes.

Nós,

corrimos cara adiante

todo recto,

dereita,

recto

e baixada cara ao porto.

Ninguén nos perseguía

Xa non había ninguén detrás.

Igual,

inventamos demos,

para xustificar o mero feito de que correr cara adiante

está ben.

Danzando coas danzantes,

as que non poden darlle mais lume á cacharela
Botamos en falta o fío que une os bailes

parece que rompe,

que escacharon os berces 

e as mazás que non comimos 

Libres de ser confinadas 

e coa dozura da libélula 

A tatuaxe que xa non carga 

E non é vicio, 

é o voo da primeira aventura sen pandemia. 

Imos darlle a volta ao conto. 

Só por estar tranquilas 

Un para arriba 

Outra para abaixo 

Ao longo da vida tamén hai sobresaltos 

E que indecisas nos volveu Apple 

Un pouquiño máis de fariña 

que vou facer tantas empanadas coma me den os ollos
para ver, que inda que os coches choquen, 

as mans inda se van movendo

para tocar o mundo.

23 de Xuño de 2020: Fai xa 1 día

Sentir coa intensidade coa que escalaron as fervenzas

Foi un xeito de medrar contigo

 

Deixar que as pegadas me leven

 

Porque quero amarrar a auga coas mans

…

 

Case en silencio, 

eu podería escoitarte.

Mira,

son como lagartas 

que se meten polos buracos de todas as paredes

e reptan ate nós.

 

Eu quería ser como aqueles paxaros dos que non sei o nome

Quedei de lado, 

sen saber reaccionar

e igual agora sí que é certo que me levan presa.

 

E co meu ego xa verei como fago

…

 

Ao final parece que todo reside no bar

e na saúde mental.

 

Hai un palacio real,

cheo de cuartos para plantar,

 

hoxe plantei as miñas ideas

e un cuarto de liberdade,

por se acaso.

 

 

✊

A cidade seguía a medio facer, 

sempre a punto de parecerse a algo. 

- Era unha inválida emocional, 

 xúrovos que o era. 

A soidadade apuntaba con cañóns 

sen topar tranquilidade en nada, 

mais corriamos cara diante, 

por se acaso disparaba. 

🖤

Un descafinado

Houbo un día no que nos romperon.

Tan pequeno o corazón,

que treme coas gañas de desatar a corda do pescozo

Teño un mal alento,

que se me repite nas noites e non desafoga o nervio.

O semestre foi curto,

o nadal longo.

Todo, mentres falamos das mil e unha crises.

Que máis da xa,

se estás conmigo.

A vida é curta se queima,

Cando a morte,

longa,

se prende.

Aquela mártir de guerra irrecuperable con depresión clínica que nin se sabe real.

Pode que sexa un invento das defraudadas co mundo.

Será que tamén choran

Precísanse,

inda que só polos ollos.

-Un descafeinado de máquina, por favor

-Un zume natural

-Un corpo tamén, natural, se pode ser.

Hoxe almorzamos san, e choramos natural,

inda que só sexa por un día

por orgullo e amor

cara a todas as defraudadas co mundo.

Haberemos de toparnos.

Pero ten que chover.

• 
  

Esa xestión

Esa xestión da inmensidade tan irrespirable

Un xuízo claro e aberto cara unha mesma

O tolerable,

polo medo a rematar

Os afectos que se reconcilian no tempo

Os que xa non queren voltar, 

por tranquilidade

Un ser con vida que se manifesta nos relámpagos soleados

A contrariedade en sí mesma

Un mero vacío 

A cotidianidade do ser

As institucións que perpetúan o maltrato 

Unha decepción tan íntima 

Con esa inmensidade

Na que voltamos a vivir.

Por sorte,

Sempre é transitorio

A ansiedade como tal,

É perturbadora.

O mundo como tal,

É inestable.

Polo tanto, ese xuízo,

Se ten que ser,

Que non sexa conmigo.

Unha poesía que transmite,

Un mundo que crea,

Mentres as mulleres,

Voltamos a deconstruílo todo.

Ata é rutinario últimamente 

o de loitar contra todo,

menos contra unha mesma,

eso,

inda que pareza unha obviedade,

nunca nos gustou.

Foi algo que aprendimos do sistema.

“Como di Sara, 

Si no tuviera corazón, 

Si no tuviera ojos para ver lo que vi,

No sufriría tanto.”

Xa non hai voz para limitarse.
Queríannos cando non nos querían querer,
e agora xa non queremos querer nin como sereas.

Dame aire Terra,
eu prometo querer (te) mellor.
Desculpa, ate non fai moito, tiraba os pitillos sen rematar de fumar (me);
Esfumei tamén,
sen pensar
en que só ti me sostiñas.

[A Terra xa non vai chorrar máis por nós]

DÍA 5 EN CORENTENA

Hoxe estaba sendo todo bastante estático
Un novo milenio cheo de desinterés
avanzaba
Un virus novo e desconxelado
caeu do ceo todopoderoso
E unha poboación con medo
xa non camiñaba

Todas éramos menos
Pero xuntas éramos máis
Ante unha nova forma de apego
e con tanta clientela virtuosa,
Podería definirse un novo espazo de incertidume,
o que de normal sería libre.

Sentíamos un raro síntoma,
Un estado asexual e en paro cardíaco.

Se queríamos cambiar,
Non tiña por que ser todo tan rápido,
Algo menos disciplinario
Algo máis coherente
Algo con arte e saúde obreira.

Enxauladas polas propias mentes do poder,

Algo que ninguén nos está explicando,
Algo duro de entender,
Inasumíbel dende unha perspectiva humanista
ou simplemente dende a razón.

Todas somos o virus,
varios coronavirus há.

Pero onte,
limpamos as ventás
e topamos a luz a través delas.

Arranxamos a cociña
e traballamos a culpa.

O incandescente estado de autocoidado
co que ninguén contou,
é o noso propio amor.

Hoxe especularemos nunha nova concepción de aillamento,

Quizáis tentadas pola conspiración e a fame

hoxe somos,
coma sempre,
un mero producto
do que ate agora, fomos mercando.

A ver se mañá,
xa somos menos.

O nocello da vaca estaba enfermo

o pico do paxaro tiña cáncer de palabra

as ameixas eran amargas de tanto impacto

a chancla da praia multiplicábase sen vixianza policial

os meus beizos quedaran pegados de tanto asombro

o barriga dos cans de rúa estaba chea de traxedias.

Os pelos das mulleres parecía que gañaban autonomía estatal

mais tamén parecía que a gañaban as mulleres sen pelo.

No final da rúa onde a xente de sempre afogaba

había máis vida que nas casas propias.

Cando o ceo cantaba

o pobo enteiro bailáballe a épocas antigas.

Pode ser que a épocas mellores,

pode ser que ahí houbera beizos máis contentos

Unha paisaxe mística comezou unha terapia

para non perder tanta personalidade e autoxestionar o conflicto.

Un cativo alegre, 

perpetúa o descontrol da loxística da cidadanía enteira,

cando sinte o amor.

As masas,

amasan

amansan

e cansan.

O tempo, 

o bo

o malo

a brevidade do tempo.

Eso inda parece que non se merca,

como as ideas da conciencia plena.

Unha mata de árbores encendidas

unha illa en coma

un berce durmido en espanto,

un ollo cego de tanta raiba.

Ás veces parece

que nada existe.

Ás veces existe todo con demasiada forza.

Se pensamos,

todo carece de explicación aparente.

Todo pasa cando todo cesa.

A vida pasa,

nós pasamos,

pousamos

amamos

abortamos misións suicidas,

e conectamos co mundo.

Só é nesa sincronía,

nese intre armónico e real,

cando o mellor respiro de aire,

entra para salvarnos.

Cando respiramos 

ese ollo cego de raiba,

vaise do enfado.

Alí, onde berrábamos 

foi onde nunca escoitáramos nada.

Me sabe tan bien cuando hay fuego
Me huelen tan bien las manos de desechar tanta costra
Me tiemblan las palpitaciones cuando te encuentro
Me suda la mente de tanto inverso
Las predicciones del universo, se quedan tan solas si son sin mi
Volamos con nosotras cuando hay amor
Volamos ciegas cuando olemos tanta hierba y sale el sol
Me sienta tan bien el susto al que asusto
Me enamoran tantas cosas
Me sosiegan tantos humos
Aclarar ideas de recuento de capítulos
ya es distinto
Me nace el pelo distinto cuando atrinchero
Me nace mejor la vida cuando me quiero.
Hablemos menos
Y hagamos más,
lo que quieras.

Me empalaga el dulce y quiero sentir todo el rato la sal.
Esa de la ola número siete de la marea 300.
Me prestaste tus zapatos,
me dijiste  todo en verso,
Pero hasta a mí a veces me cansa
la poesía.

Maldito capricho el que contratamos para solventarnos.
Me sabe tan bien
cuando hay fuego
y se quemó,
aquella historia se quemó.

Y el humo,
ya no sostiene tanta falta de melancolía en mis pasos.
Déjame ver lo que en esta ocasión
quiero ver yo.

Dije que ya no era tan mala,
solo era diferente.