Tan pequeno o corazón,
que treme coas gañas de desatar a corda do pescozo
Teño un mal alento,
que se me repite nas noites e non desafoga o nervio.
O semestre foi curto,
o nadal longo.
Todo, mentres falamos das mil e unha crises.
Que máis da xa,
se estás conmigo.
A vida é curta se queima,
Cando a morte,
longa,
se prende.
Aquela mártir de guerra irrecuperable con depresión clínica que nin se sabe real.
Pode que sexa un invento das defraudadas co mundo.
Será que tamén choran
Precísanse,
inda que só polos ollos.
-Un descafeinado de máquina, por favor
-Un zume natural
-Un corpo tamén, natural, se pode ser.
Hoxe almorzamos san, e choramos natural,
inda que só sexa por un día
por orgullo e amor
cara a todas as defraudadas co mundo.
Haberemos de toparnos.
Pero ten que chover.
Ningún comentario:
Publicar un comentario