No tempo en que coñecín a María,
Inda era un século a ben comezar,
Pasara o malo, e tendía o bo,
Ou quizais eso nos achegaban as malas linguas.
Dalquela, eu inda empregaba luvas e parachuvia,
Eran tempos de riaxe e malos aires nordeños,
Polo que de café en café no bar de sempre,
Coñecín a María.
Leda, inquieta, saturante, templada e adorable muller de
faldas longas e camisas tan floreadas coma estridentes.
De fala en fala,
De verso en verso,
Cada sorbo de café era menos quente que o anterior,
Mais nunca foi monótono.
Era boa muller, gran muller.
Un día,
chegou menos risoña e absorvente do habitual.
Eu, sorpendida,
regaleille un beixo e pregunteille con doces verbas o motivo
da sua cara triste.
E dígovos ben seria e ben firme que dende aquel día,
que xa foi fai moitos invernos,
Nunca máis vin a María.
-“Pásanme tantas cousas, pásanme centos de malas ideas,
pasoume inclusive un paxaro o outro día pola cabeza que me
saudou chorando e fiquei tesa.
Penso que xa nin me aguanto a min mesma nos domingos bos e
nos luns malos.
Tento suscribirme a espantosos traballos no xornal da
comarca,
Pero,
Eque non quero seguir vivindo tan descontenta,
Realmente apúrame o sacrificio de non ser María,
A María que eu quero.
Polo tanto voume ir visitar unha lagoa que di ser paraíso
para os que sofren migrañas vitais coma min,
Partirei manhá.
E hoxe, pois pásame eso,
Pásame que non pasándome nada excesivamente importante,
Sinto que nada ten sentido.
Fixen unha maleta de pouca cousa:
dous pares de camisas,
unha chaquetinha para as noites, mudas de roupa interior elegante, non
vaia ser que polo caminho de en namorar e non vaia lista,
deportivas, zapato fino e un libro para momentos de soidade
acompanhada.
E non levo máis.
Tentarei tamén deixar todas as cousas que me pasan e ir só
cunha na cabeza,
Canto máis lixeira, antes chego.
Darling bolboreta minha,
eso é o que me pasa.
Son unha descontenta co mundo que foxe con máis ideas que
bártulos a outra lagoa.
Fuxo do capitalismo,
fuxo de min e de ti.
Fuxo de todo o tempo que estamos perdendo sen facer nada
ante mercenarios que acabarán co noso aguante tarde ou cedo.
Simplesmente marcho.”
A día de hoxe, de cando en vez,
inda lembro o seu cheiro a tabaco pinzado,
a Winston,
a orgullo de pertencer ao proletariado.
