E cando todo torna involución
e sentes o que non sabes inxectar no xemido dos corazóns
e vibras
coa cultura alleia
co palpitar do indescriptible
co efémero
da frauta,
que soaba tanto mentres medrabas.
Ela sempre defendeu a túa ira,
alabou o teu talento
parabenizou eses notables de instituto
e ti,
só berraches
incomprendida
desterrada
adolescente
mentireira
ti nunca soubeches acariciar as mostras de afecto
e escapabas sendo intelixente
desgraciada,
e que ben se che daba
joder
esa falta de atención aos dezaséis,
que bonita forma de reclamar afecto.
Que saturante o feito de non poder loitar
contra esa parte de ti mesma que só busca
buscaba
buscará
eternamente
a aprobación
dun invisibel
que non é máis
que o teu berro interno
que te odia tanto
como ti odiaches
esa lingua
que che fixo forte.

Epa,
quiérete como el pez quiere al agua
quiérete como la luna quiere al miedo
como el sastre a la cosida
que se descose contigo.

Eu, hoxe,
reclamo comuna de abrazos.

e mañá,
comuna de beixos.

Porque non é vital a escrita dun verso
é vital
a escrita dun beixo.

"Serei o que todos busquen cando xa non poidamos amar”

Nunca soubemos perder os medos

por iso os debuxamos na pel,

Tampouco soubemos estar sós

por iso nos temos a nós mesmas.

Eu sei que a violencia non está xustificada,

e que non hai amigas nin amores eternos,

salvo si é polos teus beizos turquesa.

Todos somos medio lúas,

hai unha metade que non se ve tan bonita.

E ás veces,

inténtannos roubar tanto,

que nos pechamos en nós mesmas

e tiramos ás chaves ao mar do lado inverso.

Somos desorde,

desastre,

caos,

e logo,

somos nós.

Á merda co frío,

eu só quero xente de pés quentes.

Ás veces lemos tanto que deixamos de falar,

outras,

de tanto falar deixamos de ler.

Agora que está escuro,

Quitei a máscara dos domingos,

este é o mellor xeito no que defino arte.
Oxalá caese todo tan fácil 
como cae a pintura da cara que chora
para así asumir o precipicio,
e caer.

“Serei o que todos busquen

cando xa non poidamos amar”

Ao fin e ao cabo é como esnifar acuarela,

afogas,

e co sufrimento, canto maior a espera,

mais nos enamora.