Un descafinado

Houbo un día no que nos romperon.

Tan pequeno o corazón,

que treme coas gañas de desatar a corda do pescozo

Teño un mal alento,

que se me repite nas noites e non desafoga o nervio.

O semestre foi curto,

o nadal longo.

Todo, mentres falamos das mil e unha crises.

Que máis da xa,

se estás conmigo.

A vida é curta se queima,

Cando a morte,

longa,

se prende.

Aquela mártir de guerra irrecuperable con depresión clínica que nin se sabe real.

Pode que sexa un invento das defraudadas co mundo.

Será que tamén choran

Precísanse,

inda que só polos ollos.

-Un descafeinado de máquina, por favor

-Un zume natural

-Un corpo tamén, natural, se pode ser.

Hoxe almorzamos san, e choramos natural,

inda que só sexa por un día

por orgullo e amor

cara a todas as defraudadas co mundo.

Haberemos de toparnos.

Pero ten que chover.

• 
  

Esa xestión

Esa xestión da inmensidade tan irrespirable

Un xuízo claro e aberto cara unha mesma

O tolerable,

polo medo a rematar

Os afectos que se reconcilian no tempo

Os que xa non queren voltar, 

por tranquilidade

Un ser con vida que se manifesta nos relámpagos soleados

A contrariedade en sí mesma

Un mero vacío 

A cotidianidade do ser

As institucións que perpetúan o maltrato 

Unha decepción tan íntima 

Con esa inmensidade

Na que voltamos a vivir.

Por sorte,

Sempre é transitorio

A ansiedade como tal,

É perturbadora.

O mundo como tal,

É inestable.

Polo tanto, ese xuízo,

Se ten que ser,

Que non sexa conmigo.

Unha poesía que transmite,

Un mundo que crea,

Mentres as mulleres,

Voltamos a deconstruílo todo.

Ata é rutinario últimamente 

o de loitar contra todo,

menos contra unha mesma,

eso,

inda que pareza unha obviedade,

nunca nos gustou.

Foi algo que aprendimos do sistema.

“Como di Sara, 

Si no tuviera corazón, 

Si no tuviera ojos para ver lo que vi,

No sufriría tanto.”