Había un continente
e unha burbulla chea de sarcasmo.
Ruborizada e con liñas de cores,
bailaba.
bailaba.
Cando a man abanea,
ela xera cumbia
ela xera cumbia
e estampa ao merlo
atraendo a nenas sen saia.
Vixía paraísos fiscais de bolas púrpura
con xemelgos cheos de fume,
e nunha cesta transporta soños proxecto.
Coa cara leva ideas que non calan as súas rarezas
e pinta cousas,
cousas do fondo do sinsentido que ama,
porque a burbulla ama.
e soñando crea,
e pensando erra,
porque cando cae
é por medo.
Amor ou medo?
non hai máis.
Manipula o corazón da vida plena,
sendo un xeito sutil
de equilibrar a balanza.
Había un continente,
con moitas burbullas cheas de sarcasmo,
que foron rompendo.