VI videopoema

Sorprendinme máis veces, das que chorei ao longo da vida

Sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.

Fortaleza                                       

Aspereza                                                                           

Sensatez                               

Coraxe                                   

Debilidade

Irascibilidade

Rancor

Tristeza

Delicadeza

Loucura

Cobardía

Medo

Calor

Sorpresa coa chegada da alegría.

E sí, 

sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.

Mais onte biquei medo, 

polo paso da calor cobarde,

que me absorveu as forzas tornando en debilidade a minha tristeza.

Ao estar tola e ser áspera e delicada,

nunca cumprín as expectativas para ser 

perfecta,

tanto no día como na cama,

mái sí forte.
E desnúdome porque o rancor xa deixou de moverme,

creo,

mais tornou en irascible todo o que temo,

todo o que toco,

todo o que esquezo.
Hoxe, desnúdome pola causa.

E sí,

 sorprendinme máis veces das que chorei ao longo da vida.

Melancolía

Tanteo o cruce entre opostos
xero enlaces opostos aos iónicos
e esquezo que a realidade segue sendo a mesma.
Teño tantas facetas,
e é tan simple que son humana.

Como carne,
gosto da canela
e o meu zume predilecto é o de laranxa.
No bar, volveu xerarse depresión.

Vin de novo a xente perdida,
vin de novo incertidumbre
e sempre aconsellando a extraños
decateime,
mentres masticaba pasta de cores tensas,
que hoxe,
pese a non choiva
volverei quedar durmida
mirando a inmensidade do ceo pintado.
Este meu ceo non é azul,
enriba ten vida.

Para eso non teño crítica,
e fico, candomenos,
tranquila.

Non sei se é poesía,
mais sei que o que digo
sae desto que chamades,
melancolía.

V videopoema "A loita continúa"

Serei o que a minha cona me permita

Se a cotío xustificase que a distancia me debora
non deixaría de ser outra alma en pena pecadora,
pecadora de sentir,
nun país cheo de negocio oculta sentimentos intrínsecos.
Se a diario fixese verbas entranhables a un mundo encantador
sería xulgada por terrorismos,
probablemente polo cinismo do enunciado anterior.
Mais ao non ser nada máis que crítica
nunha canle totalmente sumisa
non sei nin definir,
nin definirme.
Só sei recoñecer que vivo da infelicidade e do drama que xera,
ao meu pesar,
a miña tola desdita de ter tal capacidade.
Talento?
desgraza?
que máis da a orixe,
eu quédome co resultado.
Son,
estou sendo,
fun,
estiven sendo,
e serei,
e seguirei sendo
o que o enredo entre patria e antisistema decida,
serei o absurdo de non ser nada realmente útil,
serei o que deus queira que sexa
e o que a miña cona,
imperfecta e barbuda,
me permita.
Vivo do lume de ser pagana
Vivo da terra que me sostén,
Vivo da estabilidade que non teño
Vivo da forza de querer ser.