No regueiro
vin ao moucho da insatisfacción transitoria.
Na pedra
había bágoas verdes cheas de traizón.
Tecendo un nome en cores vivas
sementei amargor.
Mais son tan nova e estou tan viva,
que non quixen tecer,
e comecei a berrar.
A melodía constante e calma,
a auga batendo na pedra,
os ollos mirándome forte,
sen parpadeo,
sen trémula,
sen marmelo,
tornaron gris,
e o nome
esvaeceuse.
Soprouno a area.
O regueiro converteuse en mar,
e o mar,
berrou liberdade.
Cando me din conta,
xa non había bágoas,
xa non había nome,
xa non había pedra,
todo era mar.