Déixome guiar
pola sensación de deixarme ser entre metáforas
de inconexas relacións estándares.
O relicario da xeada noite
xa non é tan significativo para o meu imsomnio,
o importante é o baleiro
e a dúbida do futuro que non hai.
O lamento inconexo de non ser desposada por elección.
A soidade,
que tremendo abismo tan irascible,
amargo
relambido,
de suor polo cansancio de pensalo e construílo.
Soprei amantes e saiume intolerancia,
que absurdo.
Fico soa,
nunha cama de dous.
Antes a cama era menos grande,
e sentíame acompañada.
Vivo coa incertidumbre de atopar
a confianza no sexo oposto.
Igual acado algo,
igual acado nada.
Mais a tortura,
non é semente de vencer,
é lembranza da patraña
de quen non tiña nada que perder.
Por raiba,
xa non quero amantes,
só busco acougo
no pracer de contalo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario