Ráfagas

Nunca o souben facer ben
Se cacareaba,
era asimétrico.
Quitando a roupa,
sempre me colgaban as asas das camisas de tiras.
Cando me berraban por sentirme cómoda,
asentía de xeito non verbal,
non sabía nin esculpir metáforas.
Nas serpes do (non) paraíso,
había concubinas maltratadas,
e tampouco souben velo.
Coñecendo a seres,
ao fin e ao cabo,
deixei as agallas de investir en subidóns de ego
por mera autocrítica interna
tan merecedora de chupetóns
coma os malos amantes
os novos amantes,
os simples amantes.
Que pena,
non me tolero triste,
non sei como soportarme na tristeza sen acougo;
e tampouco sei amar
como aman os talentosos nos burdeis
como aman as pombas aos serviles anciáns
como sinten as feridas de morte.
Nunca souben querer correcto,
nunca souben acomodarme en normalidade,
pero a vida,
penso,
que me trata con amor.
Nun falso treito iluminado
con xardíns botánicos de intenpestuosas ráfagas.
Unha ráfaga é de aire de melocotón,
outra de medo carrasposo de piollos,
a terceira non existe na lúa,
entón apenas a coñezo nin descoñezo,
A cuarta simplemente respira cores líquidas,

e eso,
tampouco souben velo.