Abaneaba a cadeira ao ritmo
no que o entorno lle sorría.
Cada raio que iluminaba o
desconcerto do camiño,
Arrecendía a desexo
incuberto de memoria caduca
Entre pasatempos,
Entre un comezo cheo de
illusion
Esticaba os beizos para
berrar lembranzas tan vellas coma esquecidas.
Crecendo, rachou coa
sumisión cara aos sentimentos nefastos
Cara a melancolia que
outrora fora un arte.
Crecemento de chupete.
Crecemento xa coñecido.
Medrar ben, e sempre con
él.
Medrar ben, e sempre
contigo.
O tarará que me canta a
cotío e con coidado,
Ese,
Ten ritmo de estrela
invertida en lume fogoso.
Ese,
É o seu crecemento
idealizado.
Coa paixón do navío que eu
traio no sangue,
Co tempo que me sobra en
protección heroica,
Lambería o xesto que ten ao
mirarme.
Traizoaría o ideal que
indecentemente me trastoca.
