que aveciña egoísmo
Son unha fouce
sen martelo nin bandeira
carrego dotes de perder o xuízo
nunha relación ilusoria e totalmente pasaxeira.
Dende que apredín a ser valente
esquecín o que eran os límites,
e en consecuencia
xerei o talento
co que apenas tremía.
Obsesioneime coa idea organizada
de latir ao paso dos indixentes.
Quedeime coa vida mundana
e vivo do sangue
co que chorando escreves.
Leite con mel, na lingua
Salgado con auga, na gorxa
Terra nos pés
de ave migratoria
coa independencia
que nos foi roubada.
Que lle vou facer
se me pariu unha mezcla
portuguesa
oriental
e xitana?
Vivo no aire,
son canela en rama.
