Agarraba con forza os cornos que chegaban á lúa cada vez que se alzaba nos ceos.
E ela,
sempre mirando fixamente ao infinito,
sorría cos aires dunha gaivota burguesa e chea de melancolías acorde coa idade.
O vento lambía o rostro do falso corcel e o da cativa de máis de trinta décadas reais,
A comunicación entre eles nunca fora verbal.
Eran gas no ar do país dos peixes reptilianos.
Mais de súpeto o caminho dos instrumentos cos que foran chocando
tambaleu
tambalearon os astros, as luces, os medos e as iras,
tambalearon os osos e ata as pequenas sardinhas escuras,
tambaleou o todo,
ata que,
PLAS!
O lobo alado deixou de galopar
e a menina,
xa mutilada,
nunca máis voltou mirar ao infinito do ceo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario