Apagou o palpitar da túa boca
doce charol de pantasma roto en choiva
cascuda independente
escudo dun pendente xa perdido
que ilusiorio o abandono do sentimento miserable.
E a auga cae,
cae do ceo,
cae do grifo
cae dos ollos,
cae no corpo,
cae nas mans,
cae na cinza,
cae no chan,
cae no teu tan absurdo palpitar.
Cae neses olliños, latentes.
Meu amor,
mais só cae,
nunca ergue.
mais non demores
que sempre escampa.
Non asustes a cascuda
ela simplemente segue camiñando
para non mollarse.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
-
Non me frustro. Déixome guiar pola sensación de deixarme ser entre metáforas de inconexas relacións estándares. O relicario da xeada...
-
Podía ser una maraña más era un domingo largo y ondulado para calibrar colores se le caían despacio las cascaritas de sal resbalaba con su m...
Ningún comentario:
Publicar un comentario