Apagou o palpitar da túa boca
doce charol de pantasma roto en choiva
cascuda independente
escudo dun pendente xa perdido
que ilusiorio o abandono do sentimento miserable.
E a auga cae,
cae do ceo,
cae do grifo
cae dos ollos,
cae no corpo,
cae nas mans,
cae na cinza,
cae no chan,
cae no teu tan absurdo palpitar.
Cae neses olliños, latentes.
Meu amor,
mais só cae,
nunca ergue.
mais non demores
que sempre escampa.
Non asustes a cascuda
ela simplemente segue camiñando
para non mollarse.
Vou debuxar bolboretas bonitas no corazón sufrido de cada violencia que nunca debeu ser 🫀
https://www.instagram.com/tamilalilas/
martes, 24 de noviembre de 2015
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Publicación destacada
El pantano que desdibujaba las ideas entre el sueño y la muerte se convirtió en una llanura de ideas solitarias. Había demonios y mazmorras ...
-
Tengo un hijo, tengo un perfecto hijo y no quiero estropearlo. Hace más de dos años que me he rendido ante la caza, solo quiero tomar caldit...
-
Rompemos en la manta que es reversible Nos hacemos las uñas porque se ha convertido en una rutina de autocuidado también patriarcal Nos adue...
No hay comentarios:
Publicar un comentario