E se nun momento
estivese a droga co templo
o retroversivo da situación
volvería turbio
o mesmo instante
no que o intrínseco do peito
só buscaba a atención
do tan puro,
que só era medo.
Que só eras ti.
Sendo creaba,
coma na Habana.
E non foi mero,
só foi capricho.
O que ti es agora,
o que eu fun mentres ti xa non o eras.
E sendo capricho,
bebo xenebra.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
-
Non me frustro. Déixome guiar pola sensación de deixarme ser entre metáforas de inconexas relacións estándares. O relicario da xeada...
-
Podía ser una maraña más era un domingo largo y ondulado para calibrar colores se le caían despacio las cascaritas de sal resbalaba con su m...
Ningún comentario:
Publicar un comentario