O iogur que comía
o cacao que lambía
a tea, que xogando,
cacareaba novas cheas de sarcasmo.
O berce insumiso
que se recreaba na cordura do tolo
ondeaba a desilusión do ceo.
O CEO só choraba polas rapazas mortas.
A MORTE deixaba á fouce por ciumes.
Mentres todos corrían,
un paxaro aldeano incidía na dura costume
de transportar nenos,
de levar vidas.
A morte impotente,
desgraciada
maldita
torturada
triste
vivía da beleza do profundo,
xa que por cuestión amorosa,
xa non podía
matar.
https://www.instagram.com/tamilalilas/
sábado, 20 de febreiro de 2016
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Publicación destacada
Edén, te esperamos en mayo :D
Embarazo Tami. 30 semanas 29 años y un embarazo
-
Non me frustro. Déixome guiar pola sensación de deixarme ser entre metáforas de inconexas relacións estándares. O relicario da xeada...
-
Podía ser una maraña más era un domingo largo y ondulado para calibrar colores se le caían despacio las cascaritas de sal resbalaba con su m...
Ningún comentario:
Publicar un comentario