Galiza

Na miña estancia en Vilagarcía de Arousa
descubrín a nicotina como adicción veráz.
No meu paso por Vilanova
comprendín o que era o sexo serio,
En Carril, fun fuxitiva por horas,
mais en Barrantes, funo por días.
En Lugo descubrín que me gustaban os nenos.
En Cambre comecei a odiar a Renfe.
En Melón reencontreime coa infancia,
En Vigo lembreime do abismo,
e no Pico Sacro volvín crer na liberdade,
Na Coruña só frecuentei Teixeiro.
Pontevedra foi cidade de paso previo á Lama,
Ferrol é algo que descoñezo.
Compostela tentou rematar en drama,
mais alí vivín o amor, alí fun parte da patria
e a droga deixou pegada en min.

Ourense.
Ourense foi onde nacín e crecín,
onde fun adolescencia e capricho,

e hoxe
e escribo dende aquí,
nun intento desesperado
de halagar Galiza,

Presentación do poemario

Un soño materializado en papel

Ti, es coma min

O primeiro ensaio do pupitre foi meloso

O roce do lápiz, da escrita, 

aquela voz chea de calma.

Comparable ao drama sobre o que escribía.

Lembro que o primeiro foi sobre rutina.

Que rubio,

Que lineal e incómodo é lembralo.

Agora,

na escrita,

a voz é raiba, 

xa non hai calma,

mais é fermosa.

Non coma ti.

Ti non es fermosa,

ti estás enferma,

ti es inútil,

ti estás tola,

ti non sabes querer,

ti non sabes esquecer,

ti non serves para nada,

ti só mancas,

ti es merda,

ti es cinismo,

ti es provocación,

ti es o contrario a felíz.

Ti, 

es coma min.

Camiñei cara á igrexa

E camiñei con cravos no sangue
mestres a patraña dun verme sedendo de inxuria
resistía a dura incidencia do ceo gris.
E aplaudín a quen merecía morte
segando memoria e tecendo o camiñar inseguro.
Acicaleime tanto,
que cheguei a ser fermosura idílica.
E camiñei cara a igrexa
onde estaban
as putas e os infieles,
as lesbianas e as orxías
o alcol e a cocaína.
E sen roupa
comecei a recitar poesía.
Gostei tanto da experiencia,
que deixei de camiñar
e comecei a ter vida.

XI Videopoema

Quizáis teñamos sorte, e así, descubramos que nunca estivemos vivos.