LEVO

Levo tempo querendo
Levo tempo pensando
Levo tempo planexando
Levo tempo lembrando
Levo tempo bailando
Levo tempo impresionando
Levo tempo querendo
Levo tempo agardando

E levo tempo
perdendo tempo.

E levo tempo sentindo,
e levo tempo sentindo

e levo tempo sentíndome así.

Onde?

Que bonito foi cando nos sabíamos nada

E onde quedaron os demos?

E onde quedaron as lendas?

E onde quedamos nós?

Presentación Poemario "Tremenda Muller"

Día 14 abril

Cervexaría O Moucho, Ourense

20:30h

Inica o arco de suicidas talentosos
Intrépidos abismos de incomprensión postadolescente
Tremendo
Disipamos enlaces
preámbulo e paradisiáco índice de vida angular.

Abstraídos construímos unha historia de autodestrucción mútua.
Feto
Fétido
Despacio.
Mírame.
Ten o ego de admitilo.
Eu teño a capcidade de entendelo.

Magical María.

Mastúrbate!

Mastúrbate 

Unta os pezóns en mel,

saben doces se palpas coa lingua circularmente.

Acaricia o ventre,

o embigo,

fai cine,

fai poesía e pintura coa mente

sen esquecer os pezóns, a mel 

e a lingua recorréndoos circularmente.

Faino no balcón, 

mentres te miran e te miras rindo.

Mastúrbate.

Abandona, 

coida o clítoris como se fose familia

escoita o vento que te roza, 

e sínteo.

Nota ese xogo mollado, 

e disfruta.

Mastúrbate, 

mentres as pernas se abren e se pechan 

e te escoitas xemindo,

berrando pracer,

grito agudo no ar.

Os xeonllos tremen, 

queren contacto.

Mastúrbate,

pecha os ollos,

voz lonxana,

voz propia.

Mastúrbate,

Que o teu murmullo 

sexa un xemido forte.

Poema para un(ha) tolo(a)

Perdida na noción de tempo

Cando xa nin os segundos contan,

E as horas auséntanse da súa memoria

e do seu propio tempo.

Un lugar infinito

e con comezo incerto.

Espexismos con pés,

que apenas camiñan  cara lembranzas

impregnadas  de vermes e de esquecementos.

Xigantes de papel por vencer

en diminutas loitas de voces internas

que batallan no cerebro.

Escoitamos:

Os disparos das carcaxadas

Delirios de tolos

Onde a morte simplemente non existe,

morreu antes de coñecerse.

Choramos o inxusto

sen facer mudo o medo

E berramos polo xusto,

facendo que os medos nin sobrevivan.

Corpos que inda sintan,

sen doer.

E a vida vívese,

simplemente por vivirse.