Non é fin, é correo non chegado

Rocei finuras,
biquei maltrato,
atosigamos o inherente a unha relación humana,
segundo o definido por un amplo colectivo moral.
Erramos,
meu amor,
atósigámonos entre o utópico do abstracto final incerto ou condenado.
Máis seguimos,
non por loita,
foi por amor
e valóroo.
Valoro o delito da túa loita que non chegou aos meus xeonllos.
máis mentiría se finsixe arrepentimento.
Seguei posturas
e saíume non quererte.
E non lamento.
Quero demasiado o feito de non querer amar o que non pode ser amado.
Eso son eu.
Panfleto oxidado,
nunca agardes polo comensal que non quere ser convidado.
Non é fin,
é correo non chegado.
Prende lume cando a herba xa non teña amarelo rozando.