Falo do que é mellor non falar

Na ledicia do insensato
Eu voume de troula con esmero de autoconvencemento
Porque inda que antes recurría ao poder de adaptación
Co tempo aprendín a adaptarme ao poder de ser tan inconstante coma o sexo nas noites
Recelo de tempos nos que o capitalismo me dominaba sendo cativa e pouco afortunada no apego
Que nun acto de desespero
Reclamei
Reclamo
Ansío
E detesto
A contradicción, como a paixón
Son o forte de insensatos adictos
Adictos a ser trobadores,
Ou como agora lle din cantautores
Pero eu falo dos que non tenhen dentes
Dos que empregan tickets para fumar e sentir placeres
Do que non ten bocadillo para envolver en albal,
e fúmao.
Non é morbo
Non falo da expansión traumática da foto dun cativo no mar,
Non falo do neohippismo
Non falo de activismo nin tampouco do alcolismo,
Non falo da sede de victimismo
Nin do mal que vai e irá o nacionalismo,
Sería contraproducente o de falar por falar,
O de ver, oír e calar
Falo do que é mellor non falar
Porque se falamos de utopía
Só lembro a Galeano cando di
que so serve para avanzar.