Desafiuzada por aduladora

Cría na escuridade absurda que che empapela ata as feridas heroicas
que nunca cicatrizaron.
Cría na sorte que predicaban pitonisas
moi mal pagadas.
Cría na intelixencia da política,
dos artistas,
e sobretodo,
cría na dos maxistrados.
Pero un día, sen ser domingo nin luns,
para variar,
decidín deixar de crer na utopía.
Pensei na luz e saiume claro-oscuro.
Pensei na farsa e rexeitei a intelixencia astutamente honrada.
Confiei en que o problema era eu e non o mundo.
E chorando,
saiume rir tanto
que afogaba no delirio dunha frustante teoría mal formulada.
Non entendo.
Será que a loucura estaba entrando en min,
na miña casa,
tornada en cheiro insán?
E desmaieime.
Que tortura o non saber!
Pero que alegría saber que inda non sei.
Cuestioneime se realmente existía a fantasía,
zozobrei aventuras de xitanas bonitas que non sabían nadar,
torturei melodías,
e pequei co mundo no que estaba.
A curiosidade ante o cambio é como a hedra do edificio pouco adornado,
compleméntanse.

Rétame a osadía dos foráneos que se cren donos da terra.
Gústame o arte tanto como a mel.
Susurreille a un golfiño que me mareaba o conflicto,
e sen querer,
asusteino.

Se quero,
podo aparentar que non sei respirar butano
ou que se me rompeu un ril.

Non creo no amor eterno,
mais cando vivía en utopía,
sí sabía namorar(me).

Eu,
chámome aventura,
e ela,
desafiuzoume por aduladora.