Un soño materializado en papel

Ti, es coma min

O primeiro ensaio do pupitre foi meloso

O roce do lápiz, da escrita, 

aquela voz chea de calma.

Comparable ao drama sobre o que escribía.

Lembro que o primeiro foi sobre rutina.

Que rubio,

Que lineal e incómodo é lembralo.

Agora,

na escrita,

a voz é raiba, 

xa non hai calma,

mais é fermosa.

Non coma ti.

Ti non es fermosa,

ti estás enferma,

ti es inútil,

ti estás tola,

ti non sabes querer,

ti non sabes esquecer,

ti non serves para nada,

ti só mancas,

ti es merda,

ti es cinismo,

ti es provocación,

ti es o contrario a felíz.

Ti, 

es coma min.

Camiñei cara á igrexa

E camiñei con cravos no sangue
mestres a patraña dun verme sedendo de inxuria
resistía a dura incidencia do ceo gris.
E aplaudín a quen merecía morte
segando memoria e tecendo o camiñar inseguro.
Acicaleime tanto,
que cheguei a ser fermosura idílica.
E camiñei cara a igrexa
onde estaban
as putas e os infieles,
as lesbianas e as orxías
o alcol e a cocaína.
E sen roupa
comecei a recitar poesía.
Gostei tanto da experiencia,
que deixei de camiñar
e comecei a ter vida.

XI Videopoema

Quizáis teñamos sorte, e así, descubramos que nunca estivemos vivos.

Son humana

Son un discurso poético sen saliva nin tremores,
Son a merda que non botei por causa da regra,
son o que un irmán provocou,
son o que decidín defender,
son a hipoteca dun planeta xa morto,
son a dor da ansiedade dosificada en abismos de soidade,
por elección,
son un pulmón inflamado e cheo,
son metamorfose indecisa de amores,
son contradicción extremista e radical.
Son adicción do estado.
Son princesa rebelada en tostada de marmelo con queixo.
Son una infeliz que se define forte.
Son muller,
obsesionada en perder o norte.
E fumo,
esperando morrer,
porque ante todo,
son humana.

"mi país son mis amigos, y eso sí se extraña"

Relato da verba primeira,
verba que nunca te chamou,
chamada en espera de tremenda presa
e con medo
a que o reloxo
pare na soidade.

E estamos soas e rodeadas de xente.
Os cruces nunca se xuntaron para separarse,
o namoramento xa foi criticado,
o galardón é dono do amor condicionado.
E sempre foi así,
mais con amigas.

Contrariamente á miña ideoloxía,
hoxe decidín cal é a miña patria,
tendo presente Galiza,
"mi país son mis amigos,
y eso sí se extraña"