Tenra lúa de falsidade reversible,
coma nos cráteres.
A minha, é só minha,
A nosa, sempre foi túa,
O lascivo da sociedade tamén
é común
Coma o despexado do día
berrando chamizo a dúo.
Tola,
foi máis sorpresa que
rutinario.
O esquecíbel do día.
O rastrexo do can ledo.
O lusco e fusco da timba máis
poética que a mesma poesía,
Arrinquémoslle o cromosoma
que lle sobra,
É tola,
E queremos común.
Queremos o que define a
sociedade afín ao goberno.
Matémoslle a loucura
tornando en cordura a fin do maltrato.
Non é que fose única entre
tantas,
Sen complexo,
Simplemente estaba tola.
"Hai veces, que cando
alguén debe asumir algo moi forte, refúxiase na loucura.
Hai veces, nas que a
realidade non é outra cousa que dor, e para escapar desa dor, a mente debe
esquecer a realidade.”
Patrick Rothfuss
Ningún comentario:
Publicar un comentario