Agora xúlgueme, agora fágao sen piedade.

-Tiña fame, e sí, fíxeno porque tiña fame. O acordado polo contrato acadado entre todas non incitaba a facer tal neglixencia, máis señor xuíz, se non tivese fame non tería cometido tal barbarie. Non teño excusa nin pretexto para culpabilizarme.
Narrei de novo a historia pretendendo acadar a empatía dun público xa manipulado por unha formación marcada por un colectivo alleo a min,
un colectivo que xamais entendería a necesidade, a impureza, ou a sede de vinganza das tipas coma min;
Xente escura e chea de rancores, xente cunha imensa necesidade de amor foráneo máis que propio, xente ruda, xente sen luvas e con cicatrices que non teñen por qué ser físicas, xente cun ego tan xusto que arman un utópico planeta cheo de común, xente que viste como pode pero con máis estilo que as que poden máis, xente que ten tanto corazón que non ten espazo para cartos legais, xente que viu máis dor que cine español, xente cun tremendo trauma de autoestima, xente que merece a morte e vive máis só por vinganza e rebeldía.
Xente inconexa e incomprendida.
-A miña excusa foi namorar do inerte señor xuíz, namorei tanto da vida que nun ataque de rebeldia contra unha parte de min mesma tentei sorrir, e saiume o crime.
Confíe no que lle conto, só estaba xogando a ser princesa.

.......................................GZ........................................

Cando recurrín de novo a sentenza o xuíz mirou de esguello para min como querendo exclamar, maís sempre gardando as formas. E con melancolía e mirada de frustración afirmei. Certa ironía recubriu os nosos corpos e esbozamos un sorriso minúsculo e sádico para ocultar o pánico q corrompía constantemente os sonhos mutuos. 

-Volvín caer no pozo da xustiza, mais desta non podo caer mais baixo senhor xuiz, agora xúlgueme, agora fágao sen piedade.