Melancolía

Tanteo o cruce entre opostos
xero enlaces opostos aos iónicos
e esquezo que a realidade segue sendo a mesma.
Teño tantas facetas,
e é tan simple que son humana.

Como carne,
gosto da canela
e o meu zume predilecto é o de laranxa.
No bar, volveu xerarse depresión.

Vin de novo a xente perdida,
vin de novo incertidumbre
e sempre aconsellando a extraños
decateime,
mentres masticaba pasta de cores tensas,
que hoxe,
pese a non choiva
volverei quedar durmida
mirando a inmensidade do ceo pintado.
Este meu ceo non é azul,
enriba ten vida.

Para eso non teño crítica,
e fico, candomenos,
tranquila.

Non sei se é poesía,
mais sei que o que digo
sae desto que chamades,
melancolía.

V videopoema "A loita continúa"

Serei o que a minha cona me permita

Se a cotío xustificase que a distancia me debora
non deixaría de ser outra alma en pena pecadora,
pecadora de sentir,
nun país cheo de negocio oculta sentimentos intrínsecos.
Se a diario fixese verbas entranhables a un mundo encantador
sería xulgada por terrorismos,
probablemente polo cinismo do enunciado anterior.
Mais ao non ser nada máis que crítica
nunha canle totalmente sumisa
non sei nin definir,
nin definirme.
Só sei recoñecer que vivo da infelicidade e do drama que xera,
ao meu pesar,
a miña tola desdita de ter tal capacidade.
Talento?
desgraza?
que máis da a orixe,
eu quédome co resultado.
Son,
estou sendo,
fun,
estiven sendo,
e serei,
e seguirei sendo
o que o enredo entre patria e antisistema decida,
serei o absurdo de non ser nada realmente útil,
serei o que deus queira que sexa
e o que a miña cona,
imperfecta e barbuda,
me permita.
Vivo do lume de ser pagana
Vivo da terra que me sostén,
Vivo da estabilidade que non teño
Vivo da forza de querer ser.

Hoxe vin

Hoxe voltei de novo camiñando,

vin á mamá que leva a monotonía e a ansiedade diaria,

vin ao camioneiro do pan bimbo aparcando e inhalando o último suspiro de camel,

vin aos nenos cos carriños que cargan o saber do estado,

vin tamén a zona vella matutina,

vin os restos de tabaco na porta do bar dos chupitos,

vin as presas do estudantado,

vin a clase obreira queimada,

e tamén a funcionarios na depresión e sumisión da rutina.

Vin de esguello a algún borracho tambaleando,

e ao do mercedes cruzando a esquina,

vin o que non quero ter por futuro,

e o peor,

vin que xa case chegara á oficina,

e seguín camiñando.

IV Videopoema

"26 abismos e 4 versos desesperados"

Ás veces, convén sonhar

Ás veces dubidamos no que queremos acadar

tentamos xogar a ser rudos e cambiantes nas decisións vitais,

e sorteamos o astuto inxenio que modificamos no día a día para logar tal tarefa.

Ampliamos os puntos de vista,

E con certa formación máis ou menos consistente,

Chegamos a conclusións socialmente correctas,

Ata que nos fartamos,

E se temos sorte de estar concienciadas co feminismo

E de levalo a cabo, 
tentándoo no día a día,

As conclusións tornan propias.

E as socialmente correctas,

van pouco a pouco acadando menos tempo na nosa cabeza preocupada pola infelicidade que xera ás veces o mero feito da consciencia plena cunha mesma.

É duro ser monopolizada e absorvida pola "muller ideal social"

Mais é mais complexo ser muller feminista dentro do sistema

Porque as princesas bonitas e os príncipes valentes que o patriarcado nos inculcou dende cativas seguen estando certamente presentes en nós.

É duro non desprenderse ao 100% do amor romántico co que soñamos ata que comezamos a pensar no que representaban os símbolos 

como,

As bandeiras con estrela

As loitas combativas xustificadas,

As vestimentas diferentes,

O amor libre e o amor propio

A sexualidade sen barreiras

As organizacións que chegan a ser formadas por opresores en vez de por oprimidos

A crítica entre colectivos cos que, en certo modo, sabemos que non teríamos conversas que nos aportasen moito máis que desespero e raiba

...

Chegados aquí formulo a pregunta,

- Quen son eu para crerme superior a ninguén por ter unha formación ideolóxica estable, consciente, totalmente contínua e chea de contradiccións?

Detesto en ocasións ser intolerante cos poderosos,

Detesto en tempos fluídos excederme no amor propio,

Detesto o traballo persoal que require esta tarefa,

E como muller feminista que me considero,

Muller con máis traumas no peto que diñeiro,

Segura dun futuro incerto

Refúxiome na idea de que ás veces,

como alguén dixo nun libro,

Convén sonhar.