Aire
Tremendo abismo
É o mesmo no Courel
que no lado esquerdo da man?
Percorreu sempre o noso corpo?

Na loita dos tamaños,
no mapa,
a sexualidade
sempre foi tamén abismal,
mais sen importancia.

Morreu na cordialidade
porque,

quen non morre por precaria
morre pola incoherencia de non ser normal.


Inspirado en "La chica danesa"

O iogur que comía
o cacao que lambía
a tea, que xogando,
cacareaba novas cheas de sarcasmo.

O berce insumiso
que se recreaba na cordura do tolo
ondeaba a desilusión do ceo.

O CEO só choraba polas rapazas mortas.
A MORTE deixaba á fouce por ciumes.

Mentres todos corrían,
un paxaro aldeano incidía na dura costume
de transportar nenos,
de levar vidas.

A morte impotente,
desgraciada
maldita
torturada
triste
vivía da beleza do profundo,
xa que por cuestión amorosa,

xa non podía
matar.

Muller libre!

Putrefacta a nova historia.
Demente o feito de asimilar.
Elocuente o trato autodestrutivo.
Efímera a calada nocturna.

Sentindo espasmos,
lembrei cando alienada era máis felíz,
lembrei cando alienada era unha ignorante prepotente,
lembrei cando pola rúa vía escaparates
e non odiaba inditex nin varias marcas de chocolate.

Sensacionalismos baratos.
Victimismo do que viven os innombrables.
Odio sistemático a todo o que non requira cuestionamento.
Amor.
Amor propio.
Amor libre.
Amor construído por nós mesmas.
Amor político.

E sendo muller,
levo á praxe o intento diario de
muller libre!

Tensión productiva

Tensión productiva
anhelo entre o espanto
suspense
e a túa misión ao suplicar
se suplicase,
sentiría desexo ilimitado en tensión,
e por que productiva?

se  predicase,
o solsticio sería orgásmico
e o arco iris semanal.

Só leo barbaridades,
e o espanto semella non morrer
dende que decidín ser antisistema.

Pero mírote,
para nunca esquecelo.

Capricho

E se nun momento
estivese a droga co templo
o retroversivo da situación
volvería turbio
o mesmo instante
no que o intrínseco do peito
só buscaba a atención
do tan puro,
que só era medo.
Que só eras ti.

Sendo creaba,
coma na Habana.
E non foi mero,
só foi capricho.
O que ti es agora,
o que eu fun mentres ti xa non o eras.

E sendo capricho,
bebo xenebra.

Ese simple xeito de extrapolar o feo

Esa decepción constante

Prudente

Familiar

Íntima

Esa rebeldía contra a falta de silencio propio

Ese querer que non quere nada

Ese simple xeito de extrapolar o feo

O que din ser feo

O teu feo interno

Latido de incoherencia

Asimetría de estímulos

Sin vivir pola búsqueda

Lonxe

É onde está o que a alma busca

Tan lonxe que o palpas no día a día

Sen decatarte

Sen escoitarte

Asubiando que chegas

sen nin sequera aproximarte

Esa decepción frustante

Ese medo ao NON

no teu idílico capricho

Talento nato

Prudente

Familiar

e íntimo.