https://www.instagram.com/tamilalilas/

Nombre

Correo electrónico *

Mensaje *

jueves, 12 de noviembre de 2020

Es un circo a la intemperie,

un lugar lleno de pajaritos muertos, 

por la velocidad de la luz.

Atrapa con plantas y pastillas 

y te hace retorcerte hasta convertirte en garza.


Es un circo que se mueve,

la curiosidad lo lleva de idilio en idilio

y jamás sabrás si hay un lugar secreto por el que puedas quedarte.

No va de putas ni santas,

no genera vicio ni dependencia.

Crece con la estaca que planta y vive en cada gramo de suerte.


Me llamaron para ser trapecista,

pero yo no manejaba bien las cuerdas.

No sirvo para marioneta, 

ni sé dibujar trapecios.


Es un circo inclusivo, 

feminista,

anarquista,

socialista,

optimista,

ista, ista, ista...


Es un circo.

Cuando oí hablar de este sitio, 

perdí la esperanza en toda solución aparente con el mundo terrenal.


Blasfemo y vivo por el circo!


Ya no sé ni donde puedo inscribirme para la oferta de empleo de trapecista.

Quiero ser una marioneta bailando en un trapecio,

acostarme con las flores

y recorrer la intemperie que este dibuja en el mundo.


En el SEPE no aparece esta oferta de empleo,

pero mamá,

yo quiero ser artista.

No vi la puerta de entrada al empezar,

pero tampoco encuentro salida.


...

lunes, 2 de noviembre de 2020

Así terminó todo, second round

 El mayor desasosiego lo sentí hurgando en mis bragas

más adentro de las mismas pieles

más cautivo que el mismo capital 

el de nuestra propia mente.

 

Hay cierto grado de malquerer en el dinero

en el olor

y en el pálpito que te dice;

 

corre!

 

Pero,

tardas en correr,

en correrte, no tanto.

 

Así terminó todo.

Con un drástico empeño en autodestruirme.

 

Y el tiempo pasaba

y yo tan lejos de llegar a completar mi lógica de la incertidumbre.

La locura,

yo sé que me conoció en plena pandemia,

la no maternidad también,

y la música de Bach, 

vaya música,

me rompió un poquito más las ondas cerebrales,

que pena de restricciónes en el arte…

 

Hay que matarlxs a todxs!

 

Me cambié de piso otra vez.

 

No sirvió para nada más que para romperme la espalda.

Mudarse es un chollo para esta purga 

que ya va por la segunda temporada.

Esto es una purga,

y ya está.

Háganme caso pequeñxs rebeldes.

 

Bélgica, Italia?

Cual eliges?

 

Lo único que se, 

es, 

que esta vez, 

por fin,

no te elijo a ti,

no vaya a ser que vuelva a romperme la espalda,

y Bach,

no pueda venir a salvarme de esta jodida distopía de mierda.

 

Ya falta poco,

las pastillas de colores están llegando,

Porque las ayudas,

no.

 

lunes, 26 de octubre de 2020

Un chascarrido metódico adoecíame as pernas

o ventre deixaba de ser plano 

e invertía o crecemento segundo o día


algoritmos para paliar doenzas,

métodos para acadar rutinas,

ocupacións, para esquecer as dores,

repouso, 

para volver a ser infinita...


Os beizos secaban,

a cabeza choraba a indecisión,

as lápidas movíanse para procurar os lamentos,

unha variable estaba a piques de variar moito aquela idea.


TIC TAC, 

TIC TAC.


O tempo xestionou e buscou un bonito lugar

-Esa estrela é para ti,

a luz tamén será para ti,

inda que xa non palpites.


O ventre deixaba de ser plano,

os ollos deixaban de mollar ideas

e  o reloxo deixaba de soar.


Houbo un día no que decidín medrar en vertical,

mais xa haberá máis nos que non se perdan as costumes.

- Ola mamá, esta semana foi un caos

- Adeus mamá, aquela semana foi moi caótica.

- Mais todo ben cativa?

- Xa non hai sangue correndo, todo ben, pero teño moita fame.


Unha destas noites vereite na vía láctea,

hoxe, precisamos beber unhas cantas cervexas.


O estado

actual

segue sendo 

o de alarma.


TIC, TAC.

TI C, TA C. .

T I C , T A C ...

lunes, 14 de septiembre de 2020

O mellor escenario da ría

eran os saltos das mortas, e dos peixes.


O mellor suspiro das aldeas,

eran o último soplo dos suicidios e as mortes por obesidade mórbida.


O mellor teclado de artista,

era o que estaba feito de cartílagos e osos de animais.


O mellor, non sempre é o que está por vir.

jueves, 3 de septiembre de 2020

Tiven cóxegas

Tiven cóxegas

cando pensei en tanto luto
de tantas miradas que non pousaban firmes.
Tiven medo cando vin que todo voltaba a poñerse feo
Tremín un bocado porque o tempo pasaba rápido
e tentei disimular tanto rebumbio de traxicomedia para sortear o momento,
polo que dirán
...
Cando traguei o aire todo
e morrín coa dor do ventre
Voltei esquecer as balas
e mirei ao corazón,
a escoitar o palpitar
ese,
que ao longo do día,
se escoita menos do que se fala
A pena do corazón ninguén a escoita
a alegría só se maldisfruta
Entendédeme ben,
non todas temos un arte especial para amar
Está a vida como para saber amar,
sabemos crear parodias de amor
para poder capitalizalo todo,
porque morrer no intento de non facelo xa non parece valente.
As bacterias do ambiente saíron tamén do noso corpo
para atacar forte
ahí,
onde nos doe a todas,
e así recuperar o control.
Que dinámicas xerou a vida,
co simple que parecía avanzar
e damos voltas todo o tempo sobre o noso eixo
voltando ao punto inicial constantemente,
voltando a nós mesmas.
Con maleta,
con zapatillas fortes para coller ritmo
con arte pandémica
e coa boca chea
para que o camiño non acelere demasiado
e ninguén sufra.
O conto colorado que nos contaban,
xa non existe,
nunca pasou
pero a ficción sí,
e estamos vivindo moita ficción últimamente.
Péchase a porta,
VOX entra no goberno.
CONTINUARA...



Publicación destacada

El pantano que desdibujaba las ideas entre el sueño y la muerte se convirtió en una llanura de ideas solitarias. Había demonios y mazmorras ...