https://www.instagram.com/tamilalilas/

Nombre

Correo electrónico *

Mensaje *

jueves, 21 de mayo de 2015

Busca intrínseca dun mesmo

"Moitas veces perder o equilibrio por amor é parte de vivir unha vida con equilibrio. Ao final cheguei a crer en algo que eu chamo a física da busca, unha forza da natureza que se rexe por leis tan reais como a lei da gravidade. A regra da física da busca vén a dicir algo así: se tes o valor de deixar atrás todo o que te protexa e te console, o cal pode ser dende a túa casa ata vellos rancores e embarcarte nunha viaxe na busca da verdade, xa sexa interior ou exterior, e se estás disposto a que todo o que che pase nesa viaxe te ilumine e a que todo o que te encontres polo caminho che ensine algo e se estás preparado sobre todo a afrontar e a perdoar algunhas das realidades moi duras de ti mesma, entón a verdade non che será negada. 
Non podo evitar crer niso despois do que vivín"

(Extraído dun bo filme)

miércoles, 20 de mayo de 2015

A beleza é a túa cabeza

Se me esforzo a aparentar entre virilidades espantosas,
Podo acadar certo clamor piropeado por decenas
Se non o fago,
O clamor pode tornar en melodía tan transparente como ridícula ante canles televisivas.
Escollendo a altura da saia que decidín levar pola condición sexual dominante,
Tamén hai desconcertos criticables por obreiros e por celestiales.
A altura da saia,
Pecadores sen escrúpulo ante a raíña que vos pare,
Non precisa de opinión machichula nin feminazi,
Para non crear un abanico de tremendo descontento,
Queixarse é tan criticable coma roubar cando un ten fame.
Máis o trapo que me tapa do frío,
Dame igual o tipo de argumento que a casta decida,
Eso,
Non é legalmente criticable.
Nin motivo de xustificación para un mal que corroa o fígado de calquera indesexábel.
Perseverancia atemporal e sen doutorado
Utopía irrealizable ante mentalidades inhorantes
Transparencias de librillo católico, máis de profana idea
Ante esta cruel barbarie que só remata cando comeza a pelea
Ante esto,
A beleza non está na saia,
A beleza non está nas unllas mellor decoradas,
A beleza non vai nin de tacón nin de cara pintada,
A beleza é simple,
A beleza é a túa cabeza.


martes, 19 de mayo de 2015

Premer e soltar.

Cando é un verbo antagónico ao real
Esqueces a panorámica vista polo desconcerto ao desconhecido
Ao meramente ilegal na túa cabeza educada
Sístole e diástole.
Adiante e atrás.
Dereita e esquerda.
Premer e soltar.
Mecánica estatística enraizada dende o chupete ao panhal maior.
É dictatorial o erro do que profana tal legalidade.
É tremendo.


domingo, 17 de mayo de 2015

E choverán vagalumes dourados

Dooroso, pero tenro,
Gostoso e bonito, moi bonito,
Como a túa mirada de lince,
De lince cohibido por amor.
Ou por capricho.
Pero sempre de dous.
Preocúpame ata a alimentación do actor en cuestión.
E viceversa.
Xa nomeei que a infelicidade dos tempos que corren é perfecta.
Valor.
Dor.
Apetito de acción e morbo.
É a chave aos sonhos de profetas antigos.
Temíame un mundo sen abrigos nin gravatas de cores turquesa,
Sen orballo, sen percheiros nin prátanos de amorodo.
Con doces de bálsamo transparente na túa cabeza de píldora ausente,
De actor bizarro e maltratado pola sementeira do mes de novembro.
Interpretaron a escena do final da obra máis romántica do mundo,
Pero choraron os que viron a escena pouco máis dun segundo.
Sandaron os orfos de corazón rebelde,
Pero co tempo morreron.
Non precisaban cura, necesitaban a morte.
E choverá a mares nena, e choverán vagalumes dourados.

Ata que despois da tempestade, como sempre, recorda que chega a calma.

sábado, 16 de mayo de 2015

Este tenro pexego

Este pexego seco que non responde ante a tardía chamada
Este verbo que soa a folga contra a vencida morena da parada de autobús
Para rescatarnos sobran os trámites sen dor de Nepal,
Esta dura tarefa que é medrar mal, acorde cos tempos
Esta gabardina impregada de alegrías simples
Este medo ao desconhecido.
Este irritante xeito de madrugrar sen ter ningún tipo de compromiso.
Esta meta que chaman triunfar.

É o que ao pexego inda lle queda por madurar.

viernes, 15 de mayo de 2015

O arte como pracer, non tormento

Para que o arte sexa pracer e non tormento
Ponhede os cartos onde está o talento.
Liberade.
A xente informada e formada
A comunidade unida
A educación cualificada
A non sumisión
O poder popular
A rebeldía masificada e organizada
O triunfo dos rebeldes
Este é o pracer
Ese é o non tormento,

É a nosa utopia pintada de innumerable e innegable talento.

Publicación destacada

El pantano que desdibujaba las ideas entre el sueño y la muerte se convirtió en una llanura de ideas solitarias. Había demonios y mazmorras ...