Tensión productiva

Tensión productiva
anhelo entre o espanto
suspense
e a túa misión ao suplicar
se suplicase,
sentiría desexo ilimitado en tensión,
e por que productiva?

se  predicase,
o solsticio sería orgásmico
e o arco iris semanal.

Só leo barbaridades,
e o espanto semella non morrer
dende que decidín ser antisistema.

Pero mírote,
para nunca esquecelo.

Capricho

E se nun momento
estivese a droga co templo
o retroversivo da situación
volvería turbio
o mesmo instante
no que o intrínseco do peito
só buscaba a atención
do tan puro,
que só era medo.
Que só eras ti.

Sendo creaba,
coma na Habana.
E non foi mero,
só foi capricho.
O que ti es agora,
o que eu fun mentres ti xa non o eras.

E sendo capricho,
bebo xenebra.

Ese simple xeito de extrapolar o feo

Esa decepción constante

Prudente

Familiar

Íntima

Esa rebeldía contra a falta de silencio propio

Ese querer que non quere nada

Ese simple xeito de extrapolar o feo

O que din ser feo

O teu feo interno

Latido de incoherencia

Asimetría de estímulos

Sin vivir pola búsqueda

Lonxe

É onde está o que a alma busca

Tan lonxe que o palpas no día a día

Sen decatarte

Sen escoitarte

Asubiando que chegas

sen nin sequera aproximarte

Esa decepción frustante

Ese medo ao NON

no teu idílico capricho

Talento nato

Prudente

Familiar

e íntimo.

Ai se puidera

Frotei as túas carcaxadas
e quero unión de vidas.

Ai se puidera
Ai se me atrevera

Tensiono o que defino por poesía
E sen drogarme,
sequei o lume coa tenebrosa porta.
A nosa alma vibra,
a viaxe xa é só de ida.
Botémoslle unha man á choiva.
Mollemos os beizos

Ai se puidera
Ai se me atrevera

Ai se te quixera...

Xogo cun dilema,
estou namorada da vida.
Treme conmigo,
fai un esforzo.

Quita vendas
e namórate conmigo.

Suspendín un motivo sedoso
e folleino.
Aclarei a sombra do demo
e comeume.
Tolerei o cadrado violento e modesto
e borreino.
Atornillei o fracaso da tumba
polo exceso.

Subín
Baixei
Corrín
Tropecei

Reconcomeume a súa presencia,
pero el

só me sorríu.

Estou atrapada nun ego
que aveciña egoísmo
Son unha fouce
sen martelo nin bandeira
carrego dotes de perder o xuízo
nunha relación ilusoria e totalmente pasaxeira.
Dende que apredín a ser valente
esquecín o que eran os límites,
e en consecuencia
xerei o talento
co que apenas tremía.

Obsesioneime coa idea organizada
de latir ao paso dos indixentes.
Quedeime coa vida mundana
e vivo do sangue
co que chorando escreves.

Leite con mel, na lingua
Salgado con auga, na gorxa
Terra nos pés
de ave migratoria
coa independencia
que nos foi roubada.

Que lle vou facer
se me pariu unha mezcla
portuguesa

oriental

e xitana?

Vivo no aire,
son canela en rama.