Un chascarrido metódico adoecíame as pernas

o ventre deixaba de ser plano 

e invertía o crecemento segundo o día

algoritmos para paliar doenzas,

métodos para acadar rutinas,

ocupacións, para esquecer as dores,

repouso, 

para volver a ser infinita...

Os beizos secaban,

a cabeza choraba a indecisión,

as lápidas movíanse para procurar os lamentos,

unha variable estaba a piques de variar moito aquela idea.

TIC TAC, 

TIC TAC.

O tempo xestionou e buscou un bonito lugar

-Esa estrela é para ti,

a luz tamén será para ti,

inda que xa non palpites.

O ventre deixaba de ser plano,

os ollos deixaban de mollar ideas

e  o reloxo deixaba de soar.

Houbo un día no que decidín medrar en vertical,

mais xa haberá máis nos que non se perdan as costumes.

- Ola mamá, esta semana foi un caos

- Adeus mamá, aquela semana foi moi caótica.

- Mais todo ben cativa?

- Xa non hai sangue correndo, todo ben, pero teño moita fame.

Unha destas noites vereite na vía láctea,

hoxe, precisamos beber unhas cantas cervexas.

O estado

actual

segue sendo 

o de alarma.

TIC, TAC.

TI C, TA C. .

T I C , T A C ...

O mellor escenario da ría

eran os saltos das mortas, e dos peixes.

O mellor suspiro das aldeas,

eran o último soplo dos suicidios e as mortes por obesidade mórbida.

O mellor teclado de artista,

era o que estaba feito de cartílagos e osos de animais.

O mellor, non sempre é o que está por vir.

Tiven cóxegas

Tiven cóxegas

cando pensei en tanto luto

de tantas miradas que non pousaban firmes.

Tiven medo cando vin que todo voltaba a poñerse feo

Tremín un bocado porque o tempo pasaba rápido

e tentei disimular tanto rebumbio de traxicomedia para sortear o momento,

polo que dirán

...

Cando traguei o aire todo

e morrín coa dor do ventre

Voltei esquecer as balas

e mirei ao corazón,

a escoitar o palpitar

ese,

que ao longo do día,

se escoita menos do que se fala

A pena do corazón ninguén a escoita

a alegría só se maldisfruta

Entendédeme ben,

non todas temos un arte especial para amar

Está a vida como para saber amar,

sabemos crear parodias de amor

para poder capitalizalo todo,

porque morrer no intento de non facelo xa non parece valente.

As bacterias do ambiente saíron tamén do noso corpo

para atacar forte

ahí,

onde nos doe a todas,

e así recuperar o control.

Que dinámicas xerou a vida,

co simple que parecía avanzar

e damos voltas todo o tempo sobre o noso eixo

voltando ao punto inicial constantemente,

voltando a nós mesmas.

Con maleta,

con zapatillas fortes para coller ritmo

con arte pandémica

e coa boca chea

para que o camiño non acelere demasiado

e ninguén sufra.

O conto colorado que nos contaban,

xa non existe,

nunca pasou

pero a ficción sí,

e estamos vivindo moita ficción últimamente.

Péchase a porta,

VOX entra no goberno.

CONTINUARA...

 Aspiramos cogumelos cheos de bacterias pobres

templamos o xantar do rei, para que non ardesen xuntas

permitimos berces de cristal para os copos de neve

e manchamos todo o ventre do veleno das meigas

Antepúxosenos o demo varias veces na camiñada

mais non falaba

nin escoitaba como nos tremían os dentes

El ou ela,

non tiña dentes.

Nós,

corrimos cara adiante

todo recto,

dereita,

recto

e baixada cara ao porto.

Ninguén nos perseguía

Xa non había ninguén detrás.

Igual,

inventamos demos,

para xustificar o mero feito de que correr cara adiante

está ben.

Danzando coas danzantes,

as que non poden darlle mais lume á cacharela
Botamos en falta o fío que une os bailes

parece que rompe,

que escacharon os berces 

e as mazás que non comimos 

Libres de ser confinadas 

e coa dozura da libélula 

A tatuaxe que xa non carga 

E non é vicio, 

é o voo da primeira aventura sen pandemia. 

Imos darlle a volta ao conto. 

Só por estar tranquilas 

Un para arriba 

Outra para abaixo 

Ao longo da vida tamén hai sobresaltos 

E que indecisas nos volveu Apple 

Un pouquiño máis de fariña 

que vou facer tantas empanadas coma me den os ollos
para ver, que inda que os coches choquen, 

as mans inda se van movendo

para tocar o mundo.

23 de Xuño de 2020: Fai xa 1 día

Sentir coa intensidade coa que escalaron as fervenzas

Foi un xeito de medrar contigo

 

Deixar que as pegadas me leven

 

Porque quero amarrar a auga coas mans

…

 

Case en silencio, 

eu podería escoitarte.

Mira,

son como lagartas 

que se meten polos buracos de todas as paredes

e reptan ate nós.

 

Eu quería ser como aqueles paxaros dos que non sei o nome

Quedei de lado, 

sen saber reaccionar

e igual agora sí que é certo que me levan presa.

 

E co meu ego xa verei como fago

…

 

Ao final parece que todo reside no bar

e na saúde mental.

 

Hai un palacio real,

cheo de cuartos para plantar,

 

hoxe plantei as miñas ideas

e un cuarto de liberdade,

por se acaso.