A vida é unha mentira piadosa

Decidín que a vida é unha mentira piadosa, desas que ata é necesario contar de vez en cando.

Decidín que chove porque hai que limpar o mundo de desgracias e de desgraciados coma min.

Decidín moverme para que as unllas dos pés non se me oxidasen co tempo.

Vin tanta dor e tanto medo que decidín facerme valente e sorrinte como as heroínas que salvan o mundo en dúas horas.

Quixen deixar o meu pasado atrás, pero perseguiume sempre.

É algo que hai que aceptar, sen máis cor que a da túa mirada de ollos morenos.

Preciso unha man máis, que con dúas non dou collido nada máis que aire e chuvia.

Preciso máis tempo, menos cartos e máis vida.

Quero liberdade,

pero en exceso,

é inmensa soidade.

Precisamos sincerarnos co corazón, coa brisa e co veleiro no que marchou o meu sonho xa fai algo máis dun tempo prolongado.

E que si non fora polas verbas que me din que merece a pena,

O meu sonho,

Xa faría máis dun ano que morrera.

E con el morrería a illusion, a alegría.

Con el morrería a vida, 

a minha vida.