Decidín que a vida
é unha mentira piadosa, desas que ata é necesario contar de vez en cando.
Decidín que chove
porque hai que limpar o mundo de desgracias e de desgraciados coma min.
Decidín moverme
para que as unllas dos pés non se me oxidasen co tempo.
Vin tanta dor e
tanto medo que decidín facerme valente e sorrinte como as heroínas que salvan o
mundo en dúas horas.
Quixen deixar o
meu pasado atrás, pero perseguiume sempre.
É algo que hai que
aceptar, sen máis cor que a da túa mirada de ollos morenos.
Preciso unha man
máis, que con dúas non dou collido nada máis que aire e chuvia.
Preciso máis
tempo, menos cartos e máis vida.
Quero liberdade,
pero en exceso,
é inmensa soidade.
Precisamos
sincerarnos co corazón, coa brisa e co veleiro no que marchou o meu sonho xa
fai algo máis dun tempo prolongado.
E que si non fora
polas verbas que me din que merece a pena,
O meu sonho,
Xa faría máis dun
ano que morrera.
E con el morrería
a illusion, a alegría.
Con el morrería a
vida,
a minha vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario