Esa voz que axitaba a miña calma
e subía como a pasión do lume
desconxelándome os meñiques,

Esa cara
Eses dentes amarelos preciosos
Ese ventre plano e blandiño,
Eses pelos descolocados e incomprendidos,
Esas uñas mordidas e desorientadas,
Ese xeito de alegría inédita,
Ese xeito tan nulo de ser optimista coa vida,

Esa suor fría caendo constante
pola espalda firme
pola cara rota
pola pel demacrada

pola cocaína.

Esa suor,
nunca me gustou.

Fala!

Dillo,

Que non te pare o medo,

Sóltao,

libérao,

déixao,

dallo.

Dalle o dereito.

Date o dereito.

Fala.

Berrar en alto,

sempre foi mellor

que berrar en silencio.

Alguén llo da,

e logo llo quita.

Só por inercia.

Loita á inversa,

pola cobertura da última vítima.

Nunca gritou,

nin reclamou.

Non hai tanto pan.

É lamentable.

Xa non hai xente

para tanta casa

Xa non hai pan

para tanta xente.

Alguén llo da,

e logo llo quita.

Só por inercia.

Mentres respire, todo é posible

Non foi nada máis que verte
e perder algo,
unha parte de min,
que brutal desconsolo.

Perdín ego e gañei tumba.
Puta ilusión.
Enganeime,
todo era expectativa.

Sigo no intento de acadar a esperanza.
De rachar con todo
de desidealizar a personaxe que inventara.

E mentres, respiro.
Din que mentres respire,
todo é posible.

Desafiuzada por aduladora

Cría na escuridade absurda que che empapela ata as feridas heroicas
que nunca cicatrizaron.
Cría na sorte que predicaban pitonisas
moi mal pagadas.
Cría na intelixencia da política,
dos artistas,
e sobretodo,
cría na dos maxistrados.
Pero un día, sen ser domingo nin luns,
para variar,
decidín deixar de crer na utopía.
Pensei na luz e saiume claro-oscuro.
Pensei na farsa e rexeitei a intelixencia astutamente honrada.
Confiei en que o problema era eu e non o mundo.
E chorando,
saiume rir tanto
que afogaba no delirio dunha frustante teoría mal formulada.
Non entendo.
Será que a loucura estaba entrando en min,
na miña casa,
tornada en cheiro insán?
E desmaieime.
Que tortura o non saber!
Pero que alegría saber que inda non sei.
Cuestioneime se realmente existía a fantasía,
zozobrei aventuras de xitanas bonitas que non sabían nadar,
torturei melodías,
e pequei co mundo no que estaba.
A curiosidade ante o cambio é como a hedra do edificio pouco adornado,
compleméntanse.

Rétame a osadía dos foráneos que se cren donos da terra.
Gústame o arte tanto como a mel.
Susurreille a un golfiño que me mareaba o conflicto,
e sen querer,
asusteino.

Se quero,
podo aparentar que non sei respirar butano
ou que se me rompeu un ril.

Non creo no amor eterno,
mais cando vivía en utopía,
sí sabía namorar(me).

Eu,
chámome aventura,
e ela,
desafiuzoume por aduladora.

Aire
Tremendo abismo
É o mesmo no Courel
que no lado esquerdo da man?
Percorreu sempre o noso corpo?

Na loita dos tamaños,
no mapa,
a sexualidade
sempre foi tamén abismal,
mais sen importancia.

Morreu na cordialidade
porque,

quen non morre por precaria
morre pola incoherencia de non ser normal.


Inspirado en "La chica danesa"