Queremos. Querervos. Querernos.

Hoxe vin,

pensei loucura,

e tola eu 

que toleei coa nosa.

Y quien va a a detenerte?

Sinte a euforia de sentir algo que pasa

Non é novo

Eu sinto algo que arrasa

Co sentido

O intelecto

A bravía pura que semella un sentimento

É bonito

Somos bonitas

Porque sentimos de algo simple

o imperfecto que nos mata,

eso asinte,

é fomento de insalubre paixón

Incoloro o fume que suspiro

Porque temo que algo vaia non adscrito

Sinaliza

Coopera

Simpliza

Somos moitas

E queremos

alegría.

Poderán cortarnos 

Que mutiladas gañaremos.

Queremos

querervos

Querernos

e que algo cambie,

Eso é real, 

eso é verdade.

Estrepitei un novo cazo
e nin sabía si era dor
o inconexo dalquel leite derramado no chan
era máis chamativo que a tolemia do insconstante.
O leite era liso, ténue, branco...
e de algo tan limpo
crearon unha realidade sucia e preocupante.
Derramar o leite está mal,
romper cristais está mal,
prender lume está mal,
pegar está mal,
eructar está mal,
insultar está mal,
vivir está mal.
Son realidades distintas
según o caso
según a causa.
Aquí,
o que estaba sucio era o chan,
onde pisaban eles
non o leite
que bebiamos nós.

A calada emocional

A calada foi rompendo

E eu quería rompela

que se fose tan rápido como os nosos dereitos

e souben guiala

aspireille enerxía, forza e tempo

fun un cúmulo de noxentas maniobras egoístas

que a levaron ao meu ámbito

cuase depresivo e constante

só cunha mera inhalación de estructuras similares

e entre esa calada de vida

fóiseme un pouco de desapego social

e xa é moito o inspirado.

Fúmovos como vos me fumades.

Personificacións abnegadas a valores.

Lindezas cruentas de nocivas charlas sin sentido.

Atrapeime co fume da vida que foi instantánea nese momento

Neste momento, tamén instante

Escribilo faino máis dinámico

Fálovos da dinámica do afecto

As emocións construídas socialmente
e cheas de descontento.

Esas que son fume.

Videopoema "O olvido na boca"

As nenas lilas

Fai dous invernos que o frío se me fai menos pesado.

Ese calor húmido que remata doendo,

apenas alcanza a superficie do meñique que teño máis pequeno.

Os sabañóns que inundaban con frecuencia a dermis das mans cativas

xa me saúdan menos,

e inda que os respeto,

nunca me fixeron moito ben.

Gorriños, bufada, manoplas, franela, 

abrigos, botiñas, la, café, canela.

Sempre foron variables constantes nos meus invernos,

e nos nosos.

Fai dous anos que estaba conxelada de incertidume.

Ese frío invernal que me conxelara ate as pestanas.

A néboa era densa 

e perversa.

Hoxe, 

fai menos frío 

e a néboa é menos densa tamén.

As pestanas alongaron ata o ceo 

onde falei cun mestre 

(foi el quen espantou aos sabañóns),

e non, 

non era ese Deus supremo.

Era un paxariño que voaba nun globo lilás,

foi el quen me falou das nenas lilás.

A loita destas nenas era que o inverno cada vez fose menos frío,

que non houbera nenas con sabañóns,

nin tanta roupa tapando caras,

querían facer do inverno

algo máis cálido,

máis fácil

e libre.

Unha burbulla chea de sarcasmo

Había un continente

e unha burbulla chea de sarcasmo.

Ruborizada e con liñas de cores,
 bailaba.

Cando a man abanea,
 ela xera cumbia

e estampa ao merlo

atraendo a nenas sen saia.

Vixía paraísos fiscais de bolas púrpura

con xemelgos cheos de fume,

e nunha cesta transporta soños proxecto.

Coa cara leva ideas que non calan as súas rarezas

e pinta cousas,

cousas do fondo do sinsentido que ama,

porque a burbulla ama.

e soñando crea,

e pensando erra,

porque cando cae

é por medo.

Amor ou medo?

non hai máis.

Manipula o corazón da vida plena,

sendo un xeito sutil

de equilibrar a balanza.

Había un continente,

con moitas burbullas cheas de sarcasmo,

que foron rompendo.