Ser río

Desnudeime

Entre esas peles soleadas e incentivadas por desordes

Químicas e físicas

Sentín ao vento guía,

tranquilo,

e tranquiliceime

Coma se fose un río

O río con vida

do que falan os que levan a meditación nas veas

Sumerxida en sangue limpa

e máis lilás que vermella

Trepei pola rede

A rede intacta

do que me liberaba

e por un intre

pechei os ollos

e fun ese río.

EGO

Se cuantificásemos o dominio do EGO nun corpo

equipararía o dominio da auga no mesmo

de xeito intransixente co órgano motor

reinventaría o sistema sanguíneo por medrar e crear imperio.

E nós,

tan conscientes e permisivos

mercaríamos un novo tórax para favorecer o cambio.

O mundo xira tanto como a cabeza

E o sentido é inexplorable e vanal

ata que algo falla

sen encaixar no novo corpo

Que, pouco a moito

fomos estropeando e matando.

Extrapolable á industrialización na nosa pel.

A estupidez humana

quero pensar que sí ten límites,

é cousa do humano

escollelos e aplicalos.

Ese cheiro que arrecende a mistos
é como aquel serxei de meu pai gardado no armario de enriba da cama.
Pensar que aquel xersei, de marca, era de meu pai...

Xa non sei nin si me lembro ben de como ri
pero,
ás veces penso nos sons das risas alleas
e procuro similitudes.
Hai as que amosan falsas alegrías
as que choran rindo
as que dormen rindo ou respiran forte
as malas risas cheas de lume
ou as profundas, as sentidas,
as reais,
esas que babean ás veces
e serven.

Meu pai ría forte
e non era moi varonil cando ría,
pero eu gostaba
cando era conmigo.

O xersei é beige,
con cuello en pico.
É un xersei hipster,
ou case hippie se o investigas profundo.
E eu,
nunca o movín dese armario,
penso que ahí estará seguro para ambos.

Non é bo que explore.

A lúa xa explora,
hoxe sobre todo.
Igual a vemos os dous,
e sorrimos xuntas,
babeando as bágoas que nos uniron
nas amargas despedidas.

Taparnos, para estar menos vacías

É o corazón

Que marchita

Porque esta sociedade nos está marchitando

con tanta suor esvarada en van

con tanto fillo mal parido e non querido

con tanta falta de estado de benestar prometido

cun feixe de solapas como remendo

coas nais matadas e os país ausentes

con tanto fío para tantas poucas agullas

que fai tempo se perderon

pérdidas sabidas e queridas

e outras roubadas.

Porque o riso xa se sobrevalora tanto como o diñeiro

E as gañas se desvotan no comezo dun luns calquera.

Os beizos québranse pola sede máis que polo frío

E xa van moitas bágoas sen sentido

De tanta xente,

como raiba e medos

O medo á loita

O medo á queixa

O medo a non saber saber o preciso

No momento cómplice de tantas caricias

Bos tempos en malas etapas

Que nos destrúen tanto por dentro

Escapatorias dignas de estudo e entendimento

Sutiles maniobras de trapecista en paro

Estamos parados

Ante un desastre

E seguiremos camiñando

Porque non só hai luns calqueras

Hai lúas cheas

Que dignifican o desastre.

A formación como meta de autocoñecernos

E salvarnos dun abismo fondo e cada vez máis constante.

Consolamos en mentiras manipulables

E decidimos taparnos

Para estar menos vacías.

Queremos. Querervos. Querernos.

Hoxe vin,

pensei loucura,

e tola eu 

que toleei coa nosa.

Y quien va a a detenerte?

Sinte a euforia de sentir algo que pasa

Non é novo

Eu sinto algo que arrasa

Co sentido

O intelecto

A bravía pura que semella un sentimento

É bonito

Somos bonitas

Porque sentimos de algo simple

o imperfecto que nos mata,

eso asinte,

é fomento de insalubre paixón

Incoloro o fume que suspiro

Porque temo que algo vaia non adscrito

Sinaliza

Coopera

Simpliza

Somos moitas

E queremos

alegría.

Poderán cortarnos 

Que mutiladas gañaremos.

Queremos

querervos

Querernos

e que algo cambie,

Eso é real, 

eso é verdade.

Estrepitei un novo cazo
e nin sabía si era dor
o inconexo dalquel leite derramado no chan
era máis chamativo que a tolemia do insconstante.
O leite era liso, ténue, branco...
e de algo tan limpo
crearon unha realidade sucia e preocupante.
Derramar o leite está mal,
romper cristais está mal,
prender lume está mal,
pegar está mal,
eructar está mal,
insultar está mal,
vivir está mal.
Son realidades distintas
según o caso
según a causa.
Aquí,
o que estaba sucio era o chan,
onde pisaban eles
non o leite
que bebiamos nós.