XI Videopoema

Quizáis teñamos sorte, e así, descubramos que nunca estivemos vivos.

Son humana

Son un discurso poético sen saliva nin tremores,
Son a merda que non botei por causa da regra,
son o que un irmán provocou,
son o que decidín defender,
son a hipoteca dun planeta xa morto,
son a dor da ansiedade dosificada en abismos de soidade,
por elección,
son un pulmón inflamado e cheo,
son metamorfose indecisa de amores,
son contradicción extremista e radical.
Son adicción do estado.
Son princesa rebelada en tostada de marmelo con queixo.
Son una infeliz que se define forte.
Son muller,
obsesionada en perder o norte.
E fumo,
esperando morrer,
porque ante todo,
son humana.

"mi país son mis amigos, y eso sí se extraña"

Relato da verba primeira,
verba que nunca te chamou,
chamada en espera de tremenda presa
e con medo
a que o reloxo
pare na soidade.

E estamos soas e rodeadas de xente.
Os cruces nunca se xuntaron para separarse,
o namoramento xa foi criticado,
o galardón é dono do amor condicionado.
E sempre foi así,
mais con amigas.

Contrariamente á miña ideoloxía,
hoxe decidín cal é a miña patria,
tendo presente Galiza,
"mi país son mis amigos,
y eso sí se extraña"

Todo era mar

No regueiro 

vin ao moucho da insatisfacción transitoria.

Na pedra 

había bágoas verdes cheas de traizón.

Tecendo un nome en cores vivas

sementei amargor.

Mais son tan nova e estou tan viva,

que non quixen tecer,

e comecei a berrar.

A melodía constante e calma,

a auga batendo na pedra,

os ollos mirándome forte, 

sen parpadeo,

sen trémula, 

sen marmelo,

tornaron gris, 

e o nome

esvaeceuse.

Soprouno a area.

O regueiro converteuse en mar,

e o mar, 

berrou liberdade.

Cando me din conta,

xa non había bágoas,

xa non había nome,

xa non había pedra,

todo era mar.

Só busco acougo no pracer de contalo

Non me frustro.

Déixome guiar 

pola sensación de deixarme ser entre metáforas

de inconexas relacións estándares.

O relicario da xeada noite

xa non é tan significativo para o meu imsomnio,

o importante é o baleiro

e a dúbida do futuro que non hai.

O lamento inconexo de non ser desposada por elección.

A soidade,

que tremendo abismo tan irascible,

amargo

relambido,

de suor polo cansancio de pensalo e construílo.

Soprei amantes e saiume intolerancia,

que absurdo.

Fico soa,

nunha cama de dous.

Antes a cama era menos grande,

e sentíame acompañada.

Vivo coa incertidumbre de atopar 

a confianza no sexo oposto.

Igual acado algo,

igual acado nada.

Mais a tortura,

non é semente de vencer,

é lembranza da patraña 

de quen non tiña nada que perder.

Por raiba,

xa non quero amantes,

só busco acougo 

no pracer de contalo.