Chin, pun, plas.

 É tan bonito que me asusta, é como secarse as engurras de tanto rir contra o vento que só sopra elementos relacionados con desgrazas,

é tan máxico que nin con ilusión se curaría,

é un verbo que caminha sobre espárragos enrolados en violetas de campos fluorescentes, pero que non brilan na escuridade.

É simple, pero ninguén o comprende, ninguén sabe onde está nin de onde vén nin por que se vai sen avisar aos lunares que esquecen bolboretas para perder o peso e voar cara ao lugar.

Non se pode explicar con palabras,

sentídeo.

É especial.

Dura menos dun segundo e pode voar cara á outra esquina do abismo ao que te fai chegar só co seu olor ás veces ata fantasmal,

pero real.

Non é falar por falar, non é outra parvada máis, non son só letras que fan marabillas coas palabras,

non,

é un complexo non lineal, é cambiante, é intenso,

é absurdo pero mortal.

Cruza a linha do control á fantasía, é cuestión de probar,

é un momento no que as pálpebras vanse relaxar,

as pestanas deixan de pensar,

os labios transfórmanse en impulsos de xirar como xirasois en celo,

o teu padal arderá como arde o lume sen volta atrás, e xa está.

Acontecerá, sempre acontecerá.

É casualidade, momento clave, instante en branco e pesadelo sen rematar.

Non chega a sonho, quedou en realidade e maquillouse bonito para atrapar a infelices sen piedade a ser un máis.

Só é cuestión de probar do frasco da súa marmelada caducada sen azucre nin sal,

só aroma

aroma doce,

moi doce,

pero que non chega a saturar o gusto de sentilo nos teus diminutos ósos de papel líquido envasados en pel tostada pola esfera máxica que ilumina o rostro daquel que xa entrou no xogo.

Ao fin e ao cabo só é xogo,

pero con límite que traspasa a liña entre o imaxinario e a vida real.

Pura curiosidade.

Deixarse despeitear e soltarse a melena,

pulverizar ás flores con estrelas que morren en espellos prateados de senhoras coa vista cansa de tanto mirar á lúa pasaxeira,

Mirada sen brillo, pero co segredo que esconde a primavera entre tantas flores que se xogan a vida en compracer a amantes sen sabor a pastel amargo, só con iso...

Que é real,

que non chega a sonho,

pero que te fai pensar.

CHIN

PUN

 PLAS.