LIX

Respetei o ritmo do ceo cando quixo non deixar de mollarnos,

Troquei o doce polo amargo e tamén polo salgado do mar,

Repetinme en exceso por non querer mirar a lúa con ollos de gata celosa,

Resistín a batalla que quixeron perder os que choraban por non ter esposa.

Amigueime de novo co demo polo desespero,

Trastoquei as ideas infames que me deparaban un futuro incerto.

Incumprín o contrato de fidelidade a toda una vida de merda,

Roubei un chisqueiro a una meiga pensando que sería de ferro.

Colei centos de novas nas paredes da alameda,

Inspireime no arte para ganhar una que outra moeda.

Tiven máis fame que amores,

Tiven máis ruido que acordes,

Quixen máis cor da que me deu a vida…

Mais o que menos me perdoo foi querer intentar conseguir encontrar ao amor que me deu por perdida.